koşaradım

gittikçe yalnızlaşıyorsunuz insan kardeşlerim

ne bir ortak sevinciniz kaldı sizi çoğaltacak

ne bir içten dostunuz var acınızı alacak

unuttunuz nicedir paylaşmanın mutluluğunu;

toprağı rüzgârı denizi göğü

o her zaman bir insanla anlamlı

tükenmez bir hazine gibi kendini sunan doğayı

unuttunuz, gömülüp günlük çıkarların

ve ucuz korkuların kör kuyularına

daraldıkça daraldı dünyaya açılan pencereniz.

fırlayıp ilk ışıklarıyla günün dağınık yataklardan

koşaradım gidiyorsunuz işinize değişmeyen yollardan

kurulmuş saatler gibi günboyu çalışıp tekdüze

uzayan gölgelerle koşaradım dönüyorsunuz evinize.

ne kadar uzaksa bir felaket sizden o kadar mutlusunuz

unuttunuz başkalarının acısını duymayı

küçük çıkarların büyük kurnazları

alışverişe döndü tüm ilişkileriniz, hesaplı, planlı

sevgileriniz ayaküstü, ilgileriniz koşaradım

unuttunuz konuşmayı kendinizi vererek

düşünmeden bir başka şeyi, içten yalın dürüst

dışa vurmayı duygularınızı

unuttunuz, neydi bir ince söze yakışan en güzel davranış.

gittikçe yalnızlaşıyorsunuz insan kardeşlerim

-ki bu en büyük kötülüktür size-

yıkanmıyor bir kez olsun yüreğiniz yağmurlarla

denizler boşuna devinip duruyor bir çarşaf gibi

gerip ufkunuza mavisini, çiçekler her bahar

uyanışın türküsünü söylüyor da görmüyorsunuz.

sizin adınıza dünyanın pek çok yerinde

insanlar dövüşüyor ellerinde yürekleri birer ülke

anlamıyorsunuz inançlarını bir kez düşünmüyorsunuz.

ömrünüzü güzelleştirecek bir şey almadan hayattan

bir şeyler bırakmadan ardınızda gelecek adına

koşaradım tükeniyorsunuz insan kardeşlerim

koşaradım

duymadan bir gün olsun dünyayı iliklerinizde..

ş.e