Kayıp

seni yitirmedim, kaybettim.

cep saatimi yitirdim, seni kaybettim.

gökyüzünün herhangi bir yerinde

herhangi bir gökyüzünde

kaybettim seni.

kim kimi buldu ömründe?

herkes başka bir günü düşündü.

şöyle ya da böyle

ömründe olmayan dünü düşündü.

yeryüzünde hemen şurda kaybettim seni.

telaşla, korkuda kaybettim.

hüzünde, coşkuda kaybettim.

'mutluluktan ölebilirim' dedin, kaybettim.

kim kimi tanıdı ömründe?

herkes başka bir durumu düşündü.

şöyle ya da böyle

ömründe olmayan umudu düşündü.

kaybolan ne varsa onlarda, onlarla

geçen günlerden birinde, geçmişte

kaybettim işte, zaman sustu.

zifiri karanlık bir mağarada

ürkek bir yosun ışıdı,

kayboldu...

such a cliche

It doesn't matter how tough we are. Trauma always leaves a scar. It follows us home. It changes our lives. Trauma messes everybody up; but maybe that's the point, all the pain and the fear and the crap. Maybe going through all of that is what keeps us moving forward. It's what pushes us. Maybe we have to get a little messed up before we can step up.