10 Nisan 2009 Cuma

Kayıp


seni yitirmedim, kaybettim.
cep saatimi yitirdim, seni kaybettim.
gökyüzünün herhangi bir yerinde
herhangi bir gökyüzünde
kaybettim seni.
kim kimi buldu ömründe?
herkes başka bir günü düşündü.
şöyle ya da böyle
ömründe olmayan dünü düşündü.
yeryüzünde hemen şurda kaybettim seni.
telaşla, korkuda kaybettim.
hüzünde, coşkuda kaybettim.
'mutluluktan ölebilirim' dedin, kaybettim.

kim kimi tanıdı ömründe?
herkes başka bir durumu düşündü.
şöyle ya da böyle
ömründe olmayan umudu düşündü.

kaybolan ne varsa onlarda, onlarla
geçen günlerden birinde, geçmişte
kaybettim işte, zaman sustu.
zifiri karanlık bir mağarada
ürkek bir yosun ışıdı,
kayboldu...

such a cliche



It doesn't matter how tough we are. Trauma always leaves a scar. It follows us home. It changes our lives. Trauma messes everybody up; but maybe that's the point, all the pain and the fear and the crap. Maybe going through all of that is what keeps us moving forward. It's what pushes us. Maybe we have to get a little messed up before we can step up.