cennetin tavşan resimleri III.

yirmiiki. yüzyılda gündelik hayat

kahramanımızın charlie chaplin olması

ne değiştirir sanki!

o da bizim gibi, kemikleri odundan

bir ölümlü nihayet!

hal böyleyken, neden

o kadar çok yer ayrılıyor,

anlaşılır gibi değil,

cennetin duvarlarında,

bilbordlarında,

on günlük sakalıyla çekilmiş

"sabıkalı" fotoğraflarına onun?

ve niçin "aranıyor" her yerde?

niçin o kadar çok geçiyor

cehennemden yükselen

neşidelerde adı?

neden o kadar sık rastlanıyor,

ters giyilmiş partal iskarpinleriyle

hayta ayak izlerine

hemen her sayfasında,

cennette tutulan kroniklerin?

ve ne zaman geçecek olsa,

ayak uçlarına basaraktan,

bilinen şaklabanca göz kaş

hareketleriyle chaplin

hatırından, sıradan bir cennetlinin,

melekler de, ölümlüler de niçin

dökülüyorlar öyle,

bağrışıp çığrışarak

kafeslere, parmaklıklara,

camlara salkım salkım?

anlaşılması zor,

o kadar mı olaysız

geçiyor günler;

herkes o kadar mı çok

sıkılıyor cennette!

 

c.k

cennetin tavşan resimleri II.

bundeslade

upuzun ve pek zayıf,

hemen hemen bir deri

bir kemik bedeniyle kafka'dan,

ressam ascher'e,

ermiş sebastian için

çıplak modellik

yapması istenmiş...

"bir deri bir kemik!" diyor,

günlükler'i okurken,

bir melek ötekine:

"ona da bu yakışırdı zaten!

hani daha yaşarken sanki,

bir mısır prensi gibi

mumyalanmaya hazır:

darası alınmış;

yıkanmış, taranmış,

tütsülenmiş...

prag' ın sıkılgan ve çileci

saat kuleleri gibi,

dibinden bakıldıkça, utançtan

eriyen, incelen, uzayan;

ve saydamlaşan bedeni

daha yaşarken sanki

ölüm ve ötesinin

süsleriyle süslenmiş;

ebedi bir güvey

olsun diye, besbelli,

geçkin bakirelere!

ve bir kurban,

izraelin evinden,

intikamcı yahveye...

ve ruhu kahramanımızın...

kenanlı bir yalvacın ağzında

donup kalmış, isyankâr

bir nidayı andıran

keşiş ruhu kafka'nın,

daha yaşarken sanki

bedeninden alınmış;

hohlanmış, parlatılmış;

bohçalara sarılmış

ve ayrı bir sandıkta saklanmış!

ve her gece o sandık

ihtimamla açılmış,

ve her gece o şamdan,

bir suç aleti gibi,

gözlerden gizlenerek

sandıktan çıkarılmış;

fitili temizlenmiş, yakılmış;

ışığında öyküler, romanlar,

kronikler yazılmış;

sonra yine ihtimamla

kundağına sarılmış,

sandığına konulmuş;

ve o sandık mıhlanmış,

mühürlenmiş...

gün doğarken kapıyı

omuzlayıp içeri

girerken günlük hayat,

telaşla karyolanın

altına iteklenmiş."

 

c.k

cennetin tavşan resimleri I.

gecenin saat üçü, zifirî karanlıkta,

bir keşişin yakarışları gibi;

göğe doğru isyanla yükselen

dev boyacı iskeleleri arasında

el feneriyle biri,

acı yonga, misk, terebentin

ve ağır yağlı boya kokan cennetin

tavan resimlerini

iskandil etmektedir.

adamın korkuları vardır,

korkunç teorileri...

ve adam hazırlıksız

yakalanmak istememektedir.

çünkü ona göre,

sabah kalktığımızda şehir
hunların eline düşmüş olabilir

yahut yahudi mahallesinde bir ana,

ruhani çalkantılarla,

haleluyalarla dolu

yeni bir binyıl için

yeni bir mesih

doğurmuş olabilir, mesela.

yine ona göre, her sabah

aklımızı kundağından çıkarıp

gözlerimizi oğuşturarak,

bakmamızı bekleyen

hep aynı aynalardan,

inmemizi bekleyen

hep aynı kapılardan,

geçmemizi bekleyen

hep aynı sokaklardan,

aynı sofalara açılan

aynı odalardan,

aynı masalarda

aynı adamlardan,

aynı adamlarda

aynı oyuklardan,

aynı sahnelerde

aynı oyunlardan,

aynı ayinlerde

aynı dualardan,

aynı lahitlerde

aynı mumyalardan,

geçerek oyula oyula,

geçerek ufala ufala...

...içinde dolaşması,

yıllarca her gece takrarlanan

bir rüya imiş gibi yavan

ve bezdirici

yeryüzü atölyesinden

içeri girdiğimizde...

örtüsünü kaldırıp,

yeni bir gün için

tamamladığı resmin;

bize her gün hep aynı kanavada,

her gün hep aynı manzaranın

kopyası gibi gelen,

ama yine de, günübirlik hayatın

eriyen konturları,

kağşamış figürleri arasında,

işte bir kez daha yeni,

işte bir kez daha büyük

ve mucizevi olanı-yani

cennetin tavan tasvirleri için

seçtiği son detayı-

gösteren ulu ressam,

bu gece tuvalini,

bir tek fırça olsun vurmadan,

bomboş bırakmış olabilir.

ya da resme başlamış,

bir şeyler çiziştirmiş

ama çizdikleri ressamı

apayrı bir zamana;

henüz nebüloz halde

yepyeni bir temaya

götürmüştür de hani,

her şeyi yeni baştan

- burada ve böyle sandığımız,

bildiğimiz,

baş edebildiğimiz-

her şeyi bir kez daha

ekstazla,

boyamak için belki...

üstümüze yanık bir çöl beyazı,

rüyalarımızın yüzeyi gibi kalın

ve kımıldayan

bir yokluk tabakası,

çektikten sonra tutup

fırçasını esirle yıkayıp temizlemiş

ve çengiler, orjiler arasında

bir lütuf çağı için

ışığı, müziği ve şiiri

şöyle bin yıllığına

kaotik bir uykuya

yatırmış olabilir, pekâlâ!

c.k

virginia wolf'un dama taşları

ceplerine çakıl taşlarını doldurup

kendini ouse ırmağı'na atan

ikiz kız kardeşi kader'in...

en diplerine varmak istedin bunu yaparken,

en diplerine

ruhumuzda olup bitenlerin

seni incittiler mi

oyunlara sürdüğün kahramanlar

-ispermeçet mumundan

ya da selüloz hamurundan-

sensiz yaşamayı bilemediler mi,

gösterişli buhranları salyalı esrimeleriyle

hoppalıklarıyla hazımsızlıklarıyla...

yüzleri vardı ruhları vardı,

bedenleri yoktu.

isimleri künyeleri belliydi

-çiçek isimleri gibi-

ama cinsiyetleri yoktu.

ne yapsan hangi kalıba döksen,

hangi boyayı sürsen hangi

eczayı denesen

mucize olmuyordu,

sana benziyorlardı.

ve taşlar vardı daha küçük

taşlar vardı

kaderin dipte çağıldattığı,

belleğin menfezlere doğru ittiği

çığlıklı çıngıraklı

erguvan alabaster ya da safran rengi

kozmik melankoşi serpintileri;

ölümün sert içkisinden başka

hiçbir muhayyilenin eritemediği...

sözcükler... onlar her zaman yetersizdi;

tüy gibi hafıftiler;

mağmanın yüzeyİne çekiyorlardı seni,

katman katman uykunun ve şiirin,

o her şeyi gören körlüğün:

yaratıcı saflığın,

dehanın yüzeyine

ve imgeler...

kanın koşturduğu haber

en uzak yıldıza,

en yalnız meleğe;

düşüncenin çıkardığı muteâl çınlamalar

kafa kemiklerimizde:

kurtların böceklerin kabirde

son kırıntıları sindirip son

vıdı vıdıları deşifre

etmesinden -ve yaşanmış, paylaşılmış

ya da gizlenmiş her şeyin

ama her şeyin bilinmesinden

sonra bile

kemiklerimizde,

kemiklerimizin ununda

duymaya devam edeceğimiz sesler...

sen o hazin sesleri

diyapazon gibi

çınlatarak

çıkarmak istedin

kafa kemiklerimizden.

alçıdan yüzlerimizi,

köpükten tenlerimizi,

kabuklarımızı dikenlerimizi

uyurgezer oyunlarda bırakıp

diplerde çağıldayan

büyük hayat'a

katılmak istedin...

söylenecek söz bırakmadm ardında;

ceplerine çakıl taşlarını doldurup

kendini ouse Irmağı'na atmanın,

o eşsiz dahiyane fınalin

bize düşündürdüklerinden başka...

c.k