işte hayatımın gizli temeli: aralarında ilişki yok gibi görülen bütün çabalarımın altında aynı isteği buluyorum: varoluşu içimden atmak, anları yağlarından sıyırmak, bükmek , kurutmak, kendimi temizlemek, katılaştırmak, sonunda bir saksafon notasının kesin ve belirli sesini verebilmek. bunu şöylede anlatabiliriz: yanlış dünyaya gelmiş bir zavallı vardı. öteki insanlar gibi, parkların, kahvelerin, ticaret kentlerinin dünyasında varolup gidiyor ve tabloların ardında, kitapların ardında bambaşka dünyalarda yaşadığına kendini inandırmak istiyordu.
the host of seraphim
(tıklayınca açılır fizy'nin kapısı)
bir değişiklik olsa, doğa birdenbire kıvranmaya başlasa, ne olur? dalgakıranları, savunma duvarları, elektrik santralleri, izabe fırınları, şahmerdanları o zaman ne işlerine yarayacak? değişiklik olsun biraz, görelim, daha fazlasını istemiyorum. birden yalnızlığa gömülmüş kimseler, yapayalnız, korkunç yalnızlıkları içinde insanlar sokaklarda koşuşacak.gözleri bir yere dikili, dertlerinden hem kaçıp hem onu içlerinde taşıyarak, ağızları açık, kanatlarını çırpan dil böcekleriyle önümden yorgun argın geçecekler. o zaman katıla katıla güleceğim; gövdem, düğün çiçekleri ve kasımpatıları gibi açılan ne idüğü belirsiz pis kabuklarla kaplı olsa bile güleceğim. sırtımı bir duvara dayayıp önümden geçtikleri sırada, “biliminiz nerede? hümanizmanıza ne oldu? düşünen kamış onurunuzdan ne haber?” diye haykıracağım. korkmayacağım, hiç olmazsa şu anda korktuğumdan fazla korkmayacağım. benim asıl korkum varoluştan.
(tıklayınca açılır fizy'nin kapısı)
bir değişiklik olsa, doğa birdenbire kıvranmaya başlasa, ne olur? dalgakıranları, savunma duvarları, elektrik santralleri, izabe fırınları, şahmerdanları o zaman ne işlerine yarayacak? değişiklik olsun biraz, görelim, daha fazlasını istemiyorum. birden yalnızlığa gömülmüş kimseler, yapayalnız, korkunç yalnızlıkları içinde insanlar sokaklarda koşuşacak.gözleri bir yere dikili, dertlerinden hem kaçıp hem onu içlerinde taşıyarak, ağızları açık, kanatlarını çırpan dil böcekleriyle önümden yorgun argın geçecekler. o zaman katıla katıla güleceğim; gövdem, düğün çiçekleri ve kasımpatıları gibi açılan ne idüğü belirsiz pis kabuklarla kaplı olsa bile güleceğim. sırtımı bir duvara dayayıp önümden geçtikleri sırada, “biliminiz nerede? hümanizmanıza ne oldu? düşünen kamış onurunuzdan ne haber?” diye haykıracağım. korkmayacağım, hiç olmazsa şu anda korktuğumdan fazla korkmayacağım. benim asıl korkum varoluştan.
s.
