istanbul

ateşböcekleri

ışıkla ilgili bir yazı okuyordum, elektrikler kesildi

boğazından geçerek midesine indi kent gecenin

mum aramadım, oysa vardı

pencereye gittim kalkıp çalışma masamdan

iki sevgiliden söz ediyordu ağaçlar fısıldaşarak bahçede

ağaçların yalnızlıklarından korktum

sonra yollardan söz açtılar, düşledikleri yollardan

işte o zaman ateşböceklerini,

birbirini kovalayan iki yanarsöner ışığı gördüm

gezinen son yıldızlarıydılar yeryüzünün

çaldıkları ağustosböceklerini tahta kafeslere dolduran

bir hırsız çetesi geçti sokaktan

ay siliyordu, siliyordu camlarını terleyen evlerin

bir ırmak kente geri dönmeyeceğini bildiren

bir mektup yazıp akıp gitmişti sudan gerekçelerle

yerçekimini aşk yoksunlarına bırakıp

bir bir çıkardım giysilerimi

ve kapısını araladım uyuduğun odanın

sonra açılmak için dokunmamı bekleyen

pembe gülleri gezdirmeye gittik

ağaçların gözlerini yumduğu küçük koruda

gökyüzümü sarsıyordu ıslak kelebek kanatların

ve geceyi

şu ısırıp durduğun geceyi

gitgide derinleşen karanlıkta gitgide sertleşen geceyi

yıldızların gökfişekleri gibi içimizde patladığı geceyi

çiğlenmiş sabahla birleşen ve küçülen geceyi

her güne böyle başlayalım sevgilim

böyle, ateşböceklerine teşekkür ederek

a.a

TK

atlarla. uzun bacaklı evrensel atlar

bunlarla gelişiyor sevdamız anlatılmaz

cocuklarla, kuşlarla, ağaçlarla.

büyüyen, uçan, dal budak salan.

yalnız aşkta raslanan o seçkin nokta.

sen kadınsın ya büsbütün soyunuyorsun

sana vergi, atılacak her şeyi kolayca çıkarıp atmak

öptüğün gibi dünyanın bütün adamlarını bu arada

beni

uzanıp öpüyorsun ya atları çırıpçıplak

ne oluyorsa işte o zaman oluyor.

sen ağzını ilave edince atlara

birdenbire oluyor bu, şaşırıyoruz

korkunç bir güzellik halkların havasında

birden ötesine geçiyoruz varmak istediğimizin

ayır ayırabilirsen hangimiz kadın, hangimiz erkek.

c.s