"...çünkü, aramızdaki derin ve ani arkadaşlık hissinin artık kabul edilmiş ve anlaşılmış, fakat giderilmemiş olan o cinsel gerilimden doğduğunu düşünüyordum, sanırım o da böyle düşünüyordu. her ikimiz de sürgün olduğumuzdan, çok ihtiyaç duyduğumuzdan ve zorlu yolculuğumuzun gün ve geceleri boyunca çok iyi kanıtlandığından artık aşk bile denebilecek bir arkadaşlıktı bu. dokunabileceğimiz tek biçimde dokunmuştuk birbirimize. orada bıraktık. doğru mu yaptık bilmiyorum..."