Yalnız bir çingene

Her şeyi bir hikayeymiş gibi anlatıyor

dunyayi artik yasarken degil anlatirken seviyordu

Yalnızlık da istenilen bir şeydi aşk da üstelik

Yalnızdı işte bir şeyler tasvir edecekti

Neyi tasvir edecekti dunya uzaktı

Sevgilisiyle aylardır görüşmüyorlardı

Kimse sevgilerini bilmiyordu

"Artık güzel bir şey söyleyebilir miyim?"

Sonbahar yaprakları topluyor

Kalın bir kitabın içinde kurutuyordu

Sarı yapraklar iyice kuruyuncaya dek kitabı okumuyordu

Üstelik yalnızdı

sevgilisi çok uzaklardaydı

Müzik de duygudaş bir sanattı üstelik

Her yer sarıydı her yer kırmızıydı

Her yer yapraklarla örtülüydü

Yer görünmüyordu gerçekler örtülmüştü

dunya gercek degildi

Kendisi de gerçek değildi, kimse onu tanımıyordu

Bir bu kentin mekanı kalmıştı gerçek

insanlar yoktu da kuramlar mı vardı

Kimse dünyaya inanmıyordu

Güneyli bir çingene ölüyor

Yerini bir kuzeyli alıyordu

"hala guzel bir sey soyleyebilir miyim sahiden?"

Dünya kendisini yapraklarla örtüyordu

Sarı bir sokakta bir sonbahar tünelinde

-Akdeniz'in tanımadığı bir güzellikti-

Yerden bir yaprak kaldırıp altında dünyayı arıyordu

Bir köşe lambasını yakıyor oturuyordu

Işığın dar dünyasında kendine ait bir mekan

Kendine ait bir hayat

Kendine ait bir bilgelik buluyordu

Dünyayı kaldırdığı yaprağın altında seviyordu

"Söyleyemem, nasıl söylerim artık güzel bir şeyi?"

Kimse yalnızlığını bozmuyordu

Bir sonbahar yaşanıyordu

O bu sonbaharın sahibiydi

Sevgilisi çok uzaklardaydı üstelik

Üstelik onu çok seviyordu

Evine dönüyor, bir köşe lambasını yakıyordu

Kurumuş yapraklara bakıyordu

Işığın kendine ait odasında o kalın kitabı okuyordu

Dünyayı deli gibi anlamak anlamak istiyordu