yaşanmış güne not

in heaven everthing is fine

günler önce bir portfolio geçmişti elime,içinde savaşın diğer yüzünü gösteren fotoğraflar olan.insanın içini derinden acıtacak ama hiçbir zaman bunu yaşayanlar kadar hissedemeyeceğim acılar gördüm o fotoğraflarda.sonra sevgili merope burada http//merope-gaunt.blogspot.com/2009/10/ceylan%20onkol.html çocuklarımıza olanları bize kim açıklayacak dedirtti bana gene. ve dün en nihayetinde bir haber kanalında kaybolan çocukların aileleri vardı.

bir anne çocuğum ölü mü sağ mı diyordu, 12 yıl,ümitle beklenen,her kapı,her telefon çalışında ve bir haber olmadığında insanı yıkan bir ümitle yaşıyor,hayata tutunuyordu.gece elimde fotoğraflarla kalakaldım,hangi anne-baba bunu hakediyordu.annem hep endişelendiğinde evladın olunca bu yürek oynaması ne demekmiş anlarsın derdi.anladım,çünkü ne aklım,ne kalbim böyle bir kaybı hayal bile edemiyordu.dün gece kızımı kokladım,her saniyesinin ciğerimde kıymetini duyarak,ağlayarak.dönüp uykusunda bana sarıldı,hayatta daha büyük mutluluk yok dedim kendime,daha ötesi yok.
yukarıdaki kadın isyan ediyor kaderine,beni niye almadın rabbim diyor,ondan ne istedin.bu
yakarışı görünce,diyecek bir söz bulamıyor insan.tereddütsüz canını verebilecekken ,elinden kayıp gidiyor,can verdiğin, ne için?! bir hiç uğruna.... evet,bir hiç uğruna.şimdi bu görüntü bile içinde azıcık duygu olan herkesi kahredecek,ya o anne. onun acısı dinecek mi sizce... bu sabah dünyaya çok kızgın uyandım.çok kızgınım,isyankarım.madem tanrım varsın,bizi çocuklarımızla sınamak niye, biz herşeye razıyken, sen cennetinde çocuklarımıza sulasiz ,sorgusuz yer açmışken, bizi çocuklarımızla sınamak niye. insanın sol kolu kesilince sağ kolu kesileni anlamaz derler,bu kadar mı duygusuz olduk biz.evlat bu,can bu. şimdi birileri dün olduğu gibi çıkıp ama savaş bu kuruların yanında yaşlar da yanacak diyecek,dilerim onlar bu acıların birinin yanından bile geçmez.
kaybolan çocuklar,bi amaç uğruna kaçırılan ,öldürülen çocuklar,savaşta ölen çocuklar,birbirini kinle öldüren çocuklar... masum,günahsız çocuklar.ne oluyor çocuklarımıza böyle.bu çocukların ne olduğu kimin olduğu kimin umurunda. ölen kendi çocuğumuz olmadığı sürece rahatız,sıcak huzurlu evlerimizde.bu yaşanalara bakınca bazı şeyler ne kadar kıymetsiz,önemsiz hayat karşısında.