karınca

ruhumdaki sabır, kalbimdeki aşkla kurdum

kor dantellerden bu yolu, ormanın altına

yeter ki oku onu.

senin gördüğün ağzımın kenarında duran dua,

ben ayaklarımın altındaki toprağa, döktüğüm

gözyaşına inandım. öyle uzun ki dünya;

katlanmaya, kıvrılmaya, açılıp çarşaf olmaya.

mümkündür yol yapmaya bir ömür, yol almaya.

ah! yine de yolumdaki kederi kimse bilmesin,

büyüsün, genişlesin, dolansın ömrümü;

kapısı kapalı çoktandır, penceresi dargın.

kim anlayacak bu kor işaretleri?

kimsenin dilinden okunmasın içimde ufalan.

ovada ve dağda saklı bir mavi için

düştümdü yola. benim de yaban bir çığlığım vardı,

çok zaman oldu, teslim ettim onu rüzgara.

kışa girdik kıştan çıktık

ama değişmiyor insan

karınca duası diyorlar ördüğüm yola.

b.k