gökyüzü en fazla nefesini taşıdı
öyle maviydi ki,
öyle mavi
öyle mavi,
kıyıda olmayı bekleyen lekeler
varlık savaşında ilerlerken
biz olduk
omurgamız taşın hakikatine
erişti
ve başladı dalganın sessizliği
çıt yok
çıt yok
ve derinlerde taşıdığımız
yol var
ses yok
ve çok derine taşıdığımız
insanlık var
b.m
6 yorum:
- beni dinmeyen bir mavilik kanırtıyor.
buna dayanamam.
i.ö.
öyle derine ki
artık nerede, nasıl görülmüyor
bilinmiyor...
. biliyormusun lunam, bir şiiri buraya aktarırken aklımdan geçeni biliyorsun ben de neye gelip dokunacağını ya, aynı yolda yürümek derdi şair, olsa olsa...
kıymetle.
. ama hala umudumuz var mayam, benim hala umudum var.
sevgiyle.
derinlerde taşıdığımız yollara çıkma vakti geldiğinde, gökyüzü öylesine mavi olur mu ki, canım y..
canım nil, demiş ki haydar;
herşeyden mavi kalsın
akşamdan da aşktan da sözlerden de
eşyanın yüzü aydınlansın
sözün yüzü aydınlansın
...
ve bitirmiş
içine karıştım mavi bir ayrılığın
mavi bir kahkahanın
mavi bir karanlığın...
hani demem odur ki, mavi ülkemin insanı, derinlerde taşısan da dışı mavi olanın içi mavi olmaz mı, hele de sen...
kıymetle...
ama ben daha şimdi "gazel bundan, keder bundan, sır bundan" demiştim.. işte yine bir mavi ince hat bağladı bizi, nasıl kıymetli olmaz..
kucakladım.
Yorum Gönder