29 Nisan 2009 Çarşamba

duy da inanma!

İnsan gözlerine inanamadığı şeyler okuyabiliyor hayatta,az önce okuduklarım gibi.Az önce kalbimin mezarını kazdım,imkan olsa o mezara kendimi kapardım.bazı şeylerden çok korkuyorum,farz-ı misal önyargılardan ya da en iyi arkadaşlarımdan biriyle sevgili sanılmaktan ödüm kopuyor,bunu sevdiğim insanlar yapınca durum daha da bir tuhaflaşıyor,insan ikilem yaşıyor kalayım da açıklayayım mı,ya da hay lanet olsun mu diyeyim diye! mesela son bomba,sevgili arkadaşım gölge...Hani biz kendimizi bir karında yattık kardeş olsak bu kadar olmazdık diyorduk ya,meğersem sevgiliymişiz,yaa,kulakların iyi duysun ,insan oğlu nasıl uyduruyor.Hani gidecektin ya başını alıp eylülde ekimde benim içinmiş haberin olsun.bugün hakikaten kendi beşer halimden utandım,keşke taş olsaydım!

4 yorum:

gölge dedi ki...

Şok oldum. Kelimelerim kifayetsiz. Anlamını yitirdi kelimeler. Kardeşimsin sen benim. Nasıl böyle birşey düşünebilir insanlar. Zaten garipleşen hayatımda bir bu eksikti.

y. dedi ki...

Ben herkes adına üzüldüm,bu kadar art niyetli ve bu kadar kırıcı bişey olabilir mi?Allah dostlarımızı başımızdan eksik etmesin,sonunda bir onlarla kalıyoruz.

gölge dedi ki...

Nasıl böyle bir anlam çıkartmışlar onu da merak ediyorum. Neye dayanarak. Dostluğa kardeşliğe baktıkları göz, nasıl bir göz.

y. dedi ki...

bilmiyorum,inan bilmiyorum ama en nihayetinde sevdiklerimiz acıtır bizi,gerisi hikayedir.