duy da inanma!

İnsan gözlerine inanamadığı şeyler okuyabiliyor hayatta,az önce okuduklarım gibi.Az önce kalbimin mezarını kazdım,imkan olsa o mezara kendimi kapardım.bazı şeylerden çok korkuyorum,farz-ı misal önyargılardan ya da en iyi arkadaşlarımdan biriyle sevgili sanılmaktan ödüm kopuyor,bunu sevdiğim insanlar yapınca durum daha da bir tuhaflaşıyor,insan ikilem yaşıyor kalayım da açıklayayım mı,ya da hay lanet olsun mu diyeyim diye! mesela son bomba,sevgili arkadaşım gölge...Hani biz kendimizi bir karında yattık kardeş olsak bu kadar olmazdık diyorduk ya,meğersem sevgiliymişiz,yaa,kulakların iyi duysun ,insan oğlu nasıl uyduruyor.Hani gidecektin ya başını alıp eylülde ekimde benim içinmiş haberin olsun.bugün hakikaten kendi beşer halimden utandım,keşke taş olsaydım!