içmece 1

amedeo modigliani kılıklı ö,
açılayım diye binbir katakulliyle beni içmeye getirdi
nevizadenin insanı yakalayan kokusu,
unutmanın insanı kavuran ayağı
kadehlerin değişken tınısı
topiğin içindeki tarçın az mı çok mu derken
nerde bu rakının beyaz peyniri
üstüne herşey iyi hoşken,
birden o nağme patlıyor yanıbaşımızda
unutturamaz hiçbirşey seni, unutulsam da ben
çalgıcıya kaş göz yapılıyor
gözlerim doluyor
tam atlatıldı derken karşıdaki meyhanede
neşet ertaş patlatıyor,
"cahildim dünyanın rengine kandım
hayale aldandım boşuna yandım
seni ilelebet benimsin sandım.
bıçak keskinliğine yenik düşüyoruz
havada mendiller uçuşuyor,
dudaklarım titriyor
ağlıyorum sesim çıkmıyor.




pardon,niye buradaydık biz