güne not

derin bir sessizlikle oturuyorum balkonda,sadece ağustos böcekleri ve sokak lambasında tuhaf bir ses çıkaran baykuşun dışında çıt çıkmıyor,kendi nefesimi duyamadığımı farkedip dinliyorum. son bir kaç senedir disko çocuğu kıvamında gezmeyi sevmediğimden ,evdeyim.ne kadar karanlık,ne kadar sessiz ,ne kadar huzurlu.bugün babamın kütüphanesinde kendime kitap seçmeye çalışırken,bu okunmuşluk kokusunu ne kadar sevdiğimi anladım,üstelik kitabın arasından öyle bir hediye çıktı ki benim için... sadece bir aylığım,babamın kucağında ,resim neredeyse silik,sadece babamın yüzü ve omuzunda uyuyan ben, resmin kala kala bu parçası kalmış,örselenmiş, yırtılmış, solmuş, şimdi bakıyorum,babam o zamanlar bugünleri hayal edebilmiş miydi,benim için umud ettikleri olmuş,yapmak istediklerini yapmış mıydı,acaba babam için bir başarı mıydım,bir kaybediş mi...

anneme bakıyorum,benim yaşımda iki çocuklu bir kadınmış annem, oysa hep ne kadar büyük gelirdi bana,gencecik bir kadınmış halbuki,en az benim kadar hayalleri umutları olan.saçlarını hatırlıyorum annemin ,dönemin modasına uyup perma yaptırmıştı,onu aynada gören babamı gülme krizine sokmuş,günlerce saçını düzeltmeye çalışmıştı.bugün olsa bonus reklamına çıkardı annem.

bütün gün kendimi sudan çıkaramadığımdan ,acıyan sırtıma krem süren bir annem var,eve geldiğimde yemek pişirmiş olan bir babam, rüzgar çarpacak diye azarlanıyorum,huysuzlanıp küsüyorum.ve şu an kendimi çok şanslı hissediyorum,bir aileye sahip olmak herşeydir ,nimettir.

(bu resim kreş günlerimden kalma,baktığınızda sağdaki benim işte... alenen albümden araklamıştım bunu,annem bende olduğunu anlasa çok kızar,bakarsınız ceza bile verir,eğleniriz bizde.)