17 Ağustos 2009 Pazartesi

yerçekimi karanfil

biliyor musun az az yaşıyorsun içimde

oysa ki seninle güzel olmak var

örneğin rakı içiyoruz, içimize bir karanfil düşüyor gibi

bir ağaç ıslıyor tıkır tıkır yanımızda

midemdi aklımdı şu kadarcık kalıyor.

sen o karanfile eğilimlisin, alıp sana veriyorum işte

sen de bir başkasına veriyorsun daha güzel

o başkası yok mu bir yanındakine veriyor

derken karanfil elden ele.

görüyorsun ya bir sevdayı büyütüyoruz seninle

sana değiniyorum, sana ısınıyorum, bu o değil

bak nasıl, beyaza keser gibisine yedi renk

birleşiyoruz sessizce.


e.c

3 yorum:

gölge dedi ki...

ama hiç büyütemedik sevdayı, birleşemedik hiçbirisiyle. Anlamadım hiç sorun bende mi, yoksa onlar mıydı sorunluydu. Benim için bu şiir sanırım şöyle olmalıydı. "Sorunları büyütüyoruz birlikte"

MAVİ UMUT dedi ki...

az az yaşamak içerde..acı..ölüme mahkum bir yaşamak bu sanki..az az var olmakmı, az az yok olmaya yakın olmakmı...

Evren dedi ki...

en zoru değil midir bir sevdayı büyütmek, ben şimdilerde emekliyorum bir sevdanın içinde, dilerim ki bir gün koşacak kadar büyür :)