o zaman da aynı karanlık, aynı yarasaydı,
manolya delirmezden önce.
büyükannemizin kocaman bakla bir evi,
uzun pencereleri vardı, sedirinde
ölü doğmuş fareler pembeliği.
okurduk leziz balgamlı gazetelerini büyükbabamızın,
okşarken ve korkarken erkek anamızdan,
babamız bir gılman, pir şefkat,
acımızın cümbüşünde sarsak bir kukla,
o yokuşta onursuz müezzin kuşları,
sabaha karşılar, akşama karşılar hep,
dizleri topunun diplerimiz olmuştu,
uzun uzadıya bir fener alayı...
karanlık aynı, yarasa aynı,
bu eller bu yüzden yıkandıktan,
manolya delirdikten sonra.
n.m
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder