...

her şey çok eksik ve neredeyse yok gibiyken

buldum buluşturdum kendime geldim

tek eksik sensin!

incecik, çilli bir dille sen de gelsen.

b.k

kırmızı bir mermerde geyik silueti....

beyaz bir melek

beyaz kanatlarının

tüyleri bende kalmış

turkuaz bir yağmur altında

üşüyor biraz

bilmiyor ne olacağını

bilmiyor benim hayatımı

ona yatıracağımı

şimdiye dek yatırdığım gibi

çocuğum laurent gibi

o ki hiçbir şey değil

turkuaz bir yağmur altında

hava bugün biraz turkuaz

biraz orgazm sonrası

kollarımı çok beğeniyorum, sen?

biz hurma yerken yağmur yağacak

biz kestane yerken kar yağacak

bütün ihtimalleri düşünüyorum

sonuç fark etmiyor

anlamıyor musun

ben sana resmen aşığım

l.m

geceye not

alone apart

(tık&tık)

her şey yitip gidiyor; evvela şiir, sonra uyku, sonra gün ve sonra gün içinde ve gecede daha ne varsa . . .

i.b

paris, altı haziran...

huzursuz zamanlar, ingeborg. huzursuz , tekinsiz zamanlar.nasıl başka türlü olabilirdi ki zaten: çoktan gelmişti bile. şunu ya da bunu yapmak? yanıt vermeye çalışıyor insan, şunu yada bunu seçiyor, kıskacı hissediyor.

son günlerde çok iyi çalıştım, herşeye rağmen,  à fonds perdu. ossip mandelstam'ın onsekiz şiiri  çevrildi, önümüzdeki günlerde yollarım sana. yeni şiir kitabım da neredeyse tamam. bütün bunlar - hangi amaç için?

yüreğine inan, ingeborg, uyanık kalsın, herzaman ve heryerde.

ve birkaç satır yaz bana.

paul

geceye not

.......

(tık&tık)

...

bense boyamıştım sandal diye kanatları erguvan rengine....

p.

kurma bebek

çok daha fazla, ah evet

çok daha fazla, susabilir insan

saatlerce

ölülerin bakışları misali kıpırtısız bakışlarla

bir sigara dumanına dalabilir insan

bir fincanın biçimine ya da

renksiz bir çiçeğe, bir halıya

düşsel bir çizgiye, duvara

kuru pençelerle

perdeyi bir kenera çekip insan görebilir

sokak ortasında delice bir yağmurun yağdığını

bir çocuğun renkli uçurtmasıyla

bir balkonun altında durdurğunu

eski bir at arabasının boş alanı

gürültü aceleyle  terk ettiğini

olduğu gibi insan yerinde durabilir

perde kenarında, ancak kör, ancak sağır,

haykırabilir insan

korkunç yalancı, korkunç yabancı bir sesle

"seviyorum" diye

bir adamın güçlü kolları arasında

güzel ve sağlıklı bir dişi olabilir

deriden sofra bir gövdeyle

iri sert iki memeyle

bir sarhoşun, bir delinin, bir serserinin yatağında

kirletebilir insan bir aşkın masumiyetini.

kurnazca aşağılayabilir insan

şaşılası her bulmacayı

sadece bir tek bilmecenin çözümüyle uğraşabilir

sadece boş bir yanıtın bulunuşuyla avunabilir

boş bir yanıt, evet beş yada altı harflik.

bir ömür diz çökebilir insan

öne eğik başla, soğuk bir türbenin eşiğinde

bilinmez bir mezarda tanrıyı görebilir

değersiz bir kaç bozuklukla inanabilir

bir caminin odacıklarında çürüyebilir

mezar duaları okuyan bir ihtiyar gibi

bir sıfır gibi, eksilmede, arttırmada, çarpımda yahut

hep aynı sonuca varabilir

kahrının kozasında senin gözlerini

eski bir ayakkabının uçuk düğmesi sanabilir

su gibi kendi çukurunda kuruyabilir insan.

bir anın güzelliğini utangaçlıkla

gülünç şipşak bir resim gibi

sandığın dibinde saklayabilir

boş kalmış çerçevesinde bir günün, insan

bir hükümlü, bir yenik, yahut

çarmıha gerilmiş birinin resmini koyabilir

bir duvarın yarıklarını suratçıklarla kapatabilir

daha anlamsız resimlere karışabilir.

kurma bebekler gibi olabilir insan.

camdan bobncuk iki gözle kendi dünyasını gören

kadife bir kutu iöçinde

saman dolu bir gövdeyle

yıllarca tül ve boncuk ortasında uyuyabilir

tüm hercai ellerin her baskısıyla

nedensiz haykırabilir:

"ah, ben pek mutluyum"

f.f

at the same time

at the same time

(tık&tık)

gökyüzü devam ediyor

bunu omuzlarından anlıyorum

sen dağınıklık diyorsun

ben dalgınlık diyorum ona

sen nehirleri seviyorsun delice

ben bir derenin yıkıklığını

sen başıboşluğunu insanın

öteki berikiyi ben

kapı ardına bırakılanı

sen denize giriyorsun

ben kıskanıyorum tüm suları

tüm suları topluyorum ayaklarının dibinde

ayaklarının dibinde sonsuzu arıyorum

uzak devam ediyor

bunu omuzlarından anlıyorum

kim kimin ardından su döküyor şimdi

ben suyun yarasına bakıyorum

g.ö

...

"yollara düşerken tökezlediğin,dağ yamaçlarındaki çiçekleri kokla.'doruklara tırmanmış, 'rüzgârlarını ezberlemiş'tir."

ah biraz bulutlu olsaydı herkes, kimse sökemezdi yağmuru gözlerimizden...

i think i'm falling out of here

i can hear the grass grow

i can hear the melting snow

i can feel your breath against my ear

i  might just disappear

güne not

throw it away

(tık&tık)

ne yaşamaktan korkuyorum ne de ölmekten

yağmurdan sonra size rastlayıncaya kadar

siz yağmurdan nasıl korkuyorsanız kardeşlerim

ben de sizden öyle korkuyorum hala

meğer insan kardeşiyle korkutulurmuş bu dünyada...

h.e

insanlar ölüme göre değil...

bu dünyadan zararlı çıkıyor her şey

insan da hayat da ölüm de

aşktan kurduğumuz kabile bile

dağıldı diyordu yerliler

yabancılar sebep olmadı buna

gökyüzü çökmedi,

toprak çağırmadı

yağmuru söktüler ruhumuzdan

ve dağıldık bir anı bile kalmadı bundan

hayat dağılınca ölüm kalır mı

yağmurun anısı yağmaktır, yağmur

 yağıyorken yağmurdur, şiir huyludur

şiir de yazıyorken anıdır

çatmaktır aşkın da anısı bir başka anıya

yağmurun da şiirin de aşkın da

anısı tez geçer, ruhu kalır, rivayeti yayılır

anısı, ruhu, kabilesi aşktandı

ilk ve son sebebi aşktı insanın

aşktı hayatımızı durmadan karıştıran

ve aramızda ölüme en son yakışan çocuk

aşktı, 'kaderim ol' derdik, olurdu

aşktı, en çok ona dua ederdik

aşktı, yokluğunda kendimize küserdik

aşktı, 'sebebim ol'du, olmadı

sanki tanrı kabilemizi sınadı

aşktan da kaldık hayatta ölümden de

kaldık ve 'var'ımız yoğumuz oldu

daha çok 'var' olacakmışız meğer

daha çoğumuz 'yoğ'umuz oluncaya dek

'var'lığım 'cehennemin öbür adı'ysa

yalnızca 'gelmiş bulundum' diyeceğim' buraya

beni kimin gönderdiğini söylemeyeceğim

yolcuyu da övmeyeceğim yolculuğu da

avunmanın uzun yokluğu ben de sürsün

'var'lığım bir avuntu bulmasın benden

üstelik coğrafyayı bir 'his ' olarak gören

bana ne serüvenden

bana ne  'var'lığımdan yolculuğumdan?

bu 'his' bana dilimi unuttururyor

avunmaz siyah bir his

üstüne kurduğum o işlek dil

kasabaya gelince neden susuyor

ölüm bizden üşümemişti daha

bizden başka tanıdığı yoktu bu kasabada

bahçeye tuzak kurak çocuklar yoktu

ölüme kurulan bir tuzak değildi büyümek

hayatın anlamını bilmiyorum bilmesine de hala

biliyorum çocuklukla gençlik arasında bir yerde

sıkışan o tarfisiz duyguyu

herkes hayatı anlamsız ve sıkıcı bulurdu

orada ben de bulundum ve hayatımı

herkesin bulduğu gibi buldum;

ölüm, hayatın kardeşiyse

yaşadığımız bu anlamsızlık niye,

ölümün bizi tanıdığıysa gülünç bir iddia

gülünç bile olmayan şu hayatı

ölüm tanısa ne tanımasa ne?

bu 'his' dilime vuruyordu

avunduğum bu gri his

üstüne çalıştığım o saf dil

aşka gelince nasıl coşuyordu

bir şiir de sayılmaz bir mektup da

yağmurla şımartılmış bir çocukluğun

kaprisi de denebilir o zamanlar

defterime yazdığım şu itiraza:

'insanlar insanları öldürmek için

doğuyorlar yaşamak için değil

insanlar en çok birbirlerini

anlamamak üzerine anlaşıyorlar

insanlar birbirlerine göre değil

yaşarken ölüm gibi diyorlar aşka

birbirlerini öldürüp aşk diyorlar buna da

aşkın 'ben'i öldürdüğü de yalan

aşk sendeki 'ben 'için

gerekli sana

herşeye aşkla başlıyorsak

demek ki aşk o büyük tuzak

herkes aşkı sevdiğini söylüyor

ben aşkı değil bir insanı

sevmek istiyorum seni beni

birbirimize anlatacak birşey

istiyorum, aşkın ölüsü olmak

istemiyorum, korkuyorum çünkü

ölümüne aşık olmaktan da

yarı yarıya öldüm sayılır hem

yarı yarıya öldürdüm sayılır seni de

ikimizden biri ölü çıkacak, yeter

bu aşkta ikimize bir ölü

onu gömelimn atık, o diğer

ikimizi de öldürmeden

ve aşkın kuyrbanı

bir ölümüz olsun ikimizden

...

insanlar birbirine göre değil

hayata göre, ölüme göre değil

eve fgöre ruh yok aşka göre sokak

bu yaşadıklarımız ölüme göre değil

...

bu 'his' yağmurdan geliyordu

avuttuğum bu mavi his

üstüne açılan o apalı dil

yağmurdan sonra eve dönemiyordu

evine dönemeyen dil parçalı

bir bulut gibi kekemedir

siyah kasabada bir 'his'

uğruna şiir yazılsa da artık

cinayeti kim hissedebilir....

yazgı

anne, harflerin de annesi. çocuktan on üç sessizlik yılı büyük. çok erken anne. bilmeden inanıyor harflere. çocuğun önlüğünü alın çizgisinde yıkadı. gözyaşıyla kuruladı yakasını. sustuğu bütün cümleleri kuracak çocuk. avluya boncuklu zamanlar getirecek. çantasını parmaklarıyla öperek hazırladı. çantası evin en küçük odası. tarlaların sabahını, gaz lambasının isini, babanın kasvetini, kardeşlerin ayçiçeği gözlerini bir bir koydu. çocuk uzak hayatları bunlarla öğrenecek. iyiliği mutsuzluktan biliyor anne.

ey kan pıhtısı kasabalar… kaç çocuk yazgınızı okur bir ömür, kaç anne doğurur sizi, kaç anne rüyanızı ölür.

ş.e

- ölümün bir insanda doğruladığı -

iyi ki geldiniz burada bulundunuz

her şey öyle uzun, biz soğuğuz ve

öyle solgunuz...

perdeleri kaldırdık. ölüm

ıslaktı dünyada. denizsiz bir salı günüydü.

camları açtık, öyle kaldı artık.

denizsiz bir salı kimler için önemli?

ölü, boşluğumuzu doldurdu birden,

kolasız, yakışıksız (ölü yıkayıcılar gelince)

sigara masalarında, tenteneler,

duvarlarda aile fotoğrafları, ölüye uygunsuz.

camları açtık, öyle kaldı artık. ta ki,

bir kadın su içsin evinde. -adın bir

avunmadır omuzlarımda ve anlağımda, büyük su-

bazan bir ölüm büyük bir yadırgamadır şehirlerde.

"geldiler. büyük ocaklarını kurdular

bir atı ürküttüler ve yusufçukları.

denize gitti onlar.

ölünün çenesini bağlamışlardı, uzattılar.

karnına bıçak koydular, kara saplı aradılar.

apış aralarını sildiler, temizlediler.

karnını oğdular, yine sildiler.

ayak başparmaklarını bağladılar.

kefenine biçip giydirdiler.

ölümü tazeleyip bağışladılar."

vapurda bilet sordular, birden. vakit,

geçti. küçüldüm.

-bir ölüye geç kalmayalım baylar,

biletler nasıl olsa kesilir.

sokak başlarını tazelediler bitkin sonuçlar

- bir de fonde de pouvoir, nasıl ölür kimbilir?

ayaklarını yıkadıktan sonra. umulmaz. -

tersaneden bir işçi, bir otelden bir garson

ve ben

ve bir su.

uzungar'lar, uzunavlular, uzunsessiz

yitirdiğimiz o son duyarlık, o sessiz başkaldırma ölüme

ve kaçamak bir bakış, çekici külrengine

ölünün ağzındaki.

"uzun sessiz ölüyü yıkadılar.

direnmedi. anısı tükenmedi. sürdü."

iyi ki geldiniz, burada bulundunuz

her şey öyle uzun, biz soğukuz ve

öyle solgunuz...

t.u

...

çılgın!.. bir dağdan gelen ses!..

kimliği karışık. bir ölünün içindeyiz.

ellerim tükenirse ne güzel!..

kıyı adamlarına içki götürüyorum.

"bir köpeğe bir ağıt

bir kadına bir ağıt

bir kıyıya bir ağıt

bir doğu kentine bir ağıt

bir batı kentine bir ağıt

bir kantine bir ağıt."

coşkun süreç bütün bağışlamazlığını almış gidiyor.

su hazır.

herkes kendi azlığını almış gidiyor.

o trenler, uzun şeylerin aldandığı,

bir boşluğu betimleyen ey en güzel resim.

akşamımız kıyı alışverişlerinin en gözde malı.

bir çöl bitkisinin gövdesinde rahat buluyorum sırtımı

ölüme temiz değilim.

"bir gün bir şeyler aranırsa

bu benim korktuğumdur."

ah sonsuz düzen

nasıl da varsın...

"toprak kara ıslaktı. yakardık.

açılan çukuru gördük. derindi.

tabutu tuttuk. tahtaları koydular.

tabutu indirdik. ağladık.

toprağı ellerimizle attık. ağladık.

ölüyü gömdük."

 

t.u