insanlar ölüme göre değil...

bu dünyadan zararlı çıkıyor her şey

insan da hayat da ölüm de

aşktan kurduğumuz kabile bile

dağıldı diyordu yerliler

yabancılar sebep olmadı buna

gökyüzü çökmedi,

toprak çağırmadı

yağmuru söktüler ruhumuzdan

ve dağıldık bir anı bile kalmadı bundan

hayat dağılınca ölüm kalır mı

yağmurun anısı yağmaktır, yağmur

 yağıyorken yağmurdur, şiir huyludur

şiir de yazıyorken anıdır

çatmaktır aşkın da anısı bir başka anıya

yağmurun da şiirin de aşkın da

anısı tez geçer, ruhu kalır, rivayeti yayılır

anısı, ruhu, kabilesi aşktandı

ilk ve son sebebi aşktı insanın

aşktı hayatımızı durmadan karıştıran

ve aramızda ölüme en son yakışan çocuk

aşktı, 'kaderim ol' derdik, olurdu

aşktı, en çok ona dua ederdik

aşktı, yokluğunda kendimize küserdik

aşktı, 'sebebim ol'du, olmadı

sanki tanrı kabilemizi sınadı

aşktan da kaldık hayatta ölümden de

kaldık ve 'var'ımız yoğumuz oldu

daha çok 'var' olacakmışız meğer

daha çoğumuz 'yoğ'umuz oluncaya dek

'var'lığım 'cehennemin öbür adı'ysa

yalnızca 'gelmiş bulundum' diyeceğim' buraya

beni kimin gönderdiğini söylemeyeceğim

yolcuyu da övmeyeceğim yolculuğu da

avunmanın uzun yokluğu ben de sürsün

'var'lığım bir avuntu bulmasın benden

üstelik coğrafyayı bir 'his ' olarak gören

bana ne serüvenden

bana ne  'var'lığımdan yolculuğumdan?

bu 'his' bana dilimi unuttururyor

avunmaz siyah bir his

üstüne kurduğum o işlek dil

kasabaya gelince neden susuyor

ölüm bizden üşümemişti daha

bizden başka tanıdığı yoktu bu kasabada

bahçeye tuzak kurak çocuklar yoktu

ölüme kurulan bir tuzak değildi büyümek

hayatın anlamını bilmiyorum bilmesine de hala

biliyorum çocuklukla gençlik arasında bir yerde

sıkışan o tarfisiz duyguyu

herkes hayatı anlamsız ve sıkıcı bulurdu

orada ben de bulundum ve hayatımı

herkesin bulduğu gibi buldum;

ölüm, hayatın kardeşiyse

yaşadığımız bu anlamsızlık niye,

ölümün bizi tanıdığıysa gülünç bir iddia

gülünç bile olmayan şu hayatı

ölüm tanısa ne tanımasa ne?

bu 'his' dilime vuruyordu

avunduğum bu gri his

üstüne çalıştığım o saf dil

aşka gelince nasıl coşuyordu

bir şiir de sayılmaz bir mektup da

yağmurla şımartılmış bir çocukluğun

kaprisi de denebilir o zamanlar

defterime yazdığım şu itiraza:

'insanlar insanları öldürmek için

doğuyorlar yaşamak için değil

insanlar en çok birbirlerini

anlamamak üzerine anlaşıyorlar

insanlar birbirlerine göre değil

yaşarken ölüm gibi diyorlar aşka

birbirlerini öldürüp aşk diyorlar buna da

aşkın 'ben'i öldürdüğü de yalan

aşk sendeki 'ben 'için

gerekli sana

herşeye aşkla başlıyorsak

demek ki aşk o büyük tuzak

herkes aşkı sevdiğini söylüyor

ben aşkı değil bir insanı

sevmek istiyorum seni beni

birbirimize anlatacak birşey

istiyorum, aşkın ölüsü olmak

istemiyorum, korkuyorum çünkü

ölümüne aşık olmaktan da

yarı yarıya öldüm sayılır hem

yarı yarıya öldürdüm sayılır seni de

ikimizden biri ölü çıkacak, yeter

bu aşkta ikimize bir ölü

onu gömelimn atık, o diğer

ikimizi de öldürmeden

ve aşkın kuyrbanı

bir ölümüz olsun ikimizden

...

insanlar birbirine göre değil

hayata göre, ölüme göre değil

eve fgöre ruh yok aşka göre sokak

bu yaşadıklarımız ölüme göre değil

...

bu 'his' yağmurdan geliyordu

avuttuğum bu mavi his

üstüne açılan o apalı dil

yağmurdan sonra eve dönemiyordu

evine dönemeyen dil parçalı

bir bulut gibi kekemedir

siyah kasabada bir 'his'

uğruna şiir yazılsa da artık

cinayeti kim hissedebilir....