geldin masaya oturdun ve böldün hayatımı bir milat gibi…

(tık&tık)

c.s

.

kimse bilmez benden başka, niye...

(tık&tık)

elinin perdeleri iniktir bu akşam,iki martı kuşunun yerleştirdiği....

akşamdır, iniktir elinin perdeleri

çocukların koştuğu bir avludur kalbin

dilsiz, ama ağlamasını bilen çocukların

gökten geçen leyleklere bakması kadar

sessizdir kalbin.

ü.t

.

yağmurlu dağların arasından gurbetin seçtin...

son sözlerin toprağıdır deniz

gökyüzü en fazla nefesini taşıdı

öyle maviydi ki,

öyle mavi

öyle mavi,

kıyıda olmayı bekleyen lekeler

varlık savaşında ilerlerken

biz olduk

omurgamız taşın hakikatine

erişti

ve başladı dalganın sessizliği

çıt yok

çıt yok

ve derinlerde taşıdığımız

yol var

ses yok

ve çok derine taşıdığımız

insanlık var

b.m

geceye not

drunk on the moon

yapraklar düşmede bilinmez nerden,

gökkubbede uzak bahçeler bozulmuş sanki

yapraklar düşmede gönülsüz

ve geceler ağır dünyamız kopmuş gibi yıldızlardan

kaymada yalnızlığa

hepimiz düşmedeyiz, şu gördüğün el düşüyor

nereye baksan hep o düşüş

ama biri var ki bu düşenleri tutuyor yumuşak ve sonsuz.

 

r.

yürürdüm göğsünde öğle saatleri gibi...

orman sen elimi tutunca başlardı

yarılırdı bir incir gibi ortasından.

koşardık yukarı iki büklüm, soluk soluğa

alabalıklarla düşe kalka, çam pürleri

keserdi hızımızı. elimi bırakma, elimi

bırakma....

sonra kayardık ta aşağılara.

ve alçalırdı sessizlik bir ağaç gibi

kök salardı sende ve bende, arayarak

toprağın sıraya dizilmiş suyunu.

ayçiçeğinden göğüslerin döner ışığa

yürürdüm göğsünde öğle saatleri gibi

yürürdüm bir anıt kemeri gibi iki yanında.

sonra gene başlardık koşmaya.

yukarı, daha yukarı, çukur sularına

göklerin. öperdim seni, titrerdin, parçalanmış

anları birleştiren sevi düş görmez: ey orman

ey avlanmış atın falı, ey yeniden başlamanın

aç güvercini! falımız yok bizim.

yaktık onu göçmen kuşların gözlerindeki

benek, gagalarındaki tekçil dane gibi

daha gün doğarken. falımız yok bizim.

m.c.a

yollar uzak ay bedir*

durmadan taşırdım yanımda üç şeyi

iri çakıl tanelerini, çatlamış bir narı

bir öpüşün bıraktığı harlı lekeyi

ipekten

çalınmış

umutlarla taşırdım

ah sevgilim derdim, ölüm

ne kadar çoktu yaşadığımızda.

bize hep beyaz mendil

sallayan

ölüm ki,

iki kapısında

haki bir yalnızlık

dikilirdi

ve hatırlatırdı

bize, güz kuşlarının

uçup gittiği denizleri.

bense, yulaf kokan

dağlı ellerinde

dolaşmak gibi kolaydır

sanırdım yaşamak ve sana kansız

bir gökyüzü

getirirdim

getirebilsem ah,

- avlusunda çocukların

korkmadan oynadığı -

lalelerle

donanmış simli bir gökyüzü.

bir öpüşün bıraktığı harlı lekeyi

çatlamış bir narı, unutmadım

b.a

 

*kırık bir kurşun kalemin şiiri