(tıkyayınca açılır fizy'nin kapısı)
bir ucu bir kuyuda kaybolan rüzgârlı bir şosede
bana doğru yaklaşıyor kavuşma saatimiz yalnayak
yüzü saçlarıyla örtülü kavuşma saatimizin
bir de ağır yürüyor ki deli olmak işten değil
bana doğru yaklaşıyor kavuşma saatimiz yalnayak
ben de telefon direğine bağlıyım kollarımdan
yüreğim de yorgun mu yorgun, duracak nerdeyse
bir de alnıma bir su damlıyor aynı yere artsız arasız
bana doğru yaklaşıyor kavuşma saatimiz yalnayak
ben de seni düşünüyorum da seni düşünüyorum
ben de seni düşündükçe o da ağırlaştırıyor yürüyüşünü
bu böyle giderse yıkılabilirim direğin dibine
o yanıma varmadan...
n.h.r
2 yorum:
pazartesime güneş gibi geldi bu şiir. Ankara'nın yağmuruna inat.
biliyor musun, telefondan okumuştum yorumunu ve tam o esnada şakır şakır yağmur yağıyordu buradada...şimdi bile, şu an hissini çok net hatırladığım bir an.
sevgiyle kucaklarım.
Yorum Gönder