geldin masaya oturdun ve böldün hayatımı bir milat gibi…

(tık&tık)

c.s

.

kimse bilmez benden başka, niye...

(tık&tık)

elinin perdeleri iniktir bu akşam,iki martı kuşunun yerleştirdiği....

akşamdır, iniktir elinin perdeleri

çocukların koştuğu bir avludur kalbin

dilsiz, ama ağlamasını bilen çocukların

gökten geçen leyleklere bakması kadar

sessizdir kalbin.

ü.t

.

yağmurlu dağların arasından gurbetin seçtin...

son sözlerin toprağıdır deniz

gökyüzü en fazla nefesini taşıdı

öyle maviydi ki,

öyle mavi

öyle mavi,

kıyıda olmayı bekleyen lekeler

varlık savaşında ilerlerken

biz olduk

omurgamız taşın hakikatine

erişti

ve başladı dalganın sessizliği

çıt yok

çıt yok

ve derinlerde taşıdığımız

yol var

ses yok

ve çok derine taşıdığımız

insanlık var

b.m

geceye not

drunk on the moon

yapraklar düşmede bilinmez nerden,

gökkubbede uzak bahçeler bozulmuş sanki

yapraklar düşmede gönülsüz

ve geceler ağır dünyamız kopmuş gibi yıldızlardan

kaymada yalnızlığa

hepimiz düşmedeyiz, şu gördüğün el düşüyor

nereye baksan hep o düşüş

ama biri var ki bu düşenleri tutuyor yumuşak ve sonsuz.

 

r.

yürürdüm göğsünde öğle saatleri gibi...

orman sen elimi tutunca başlardı

yarılırdı bir incir gibi ortasından.

koşardık yukarı iki büklüm, soluk soluğa

alabalıklarla düşe kalka, çam pürleri

keserdi hızımızı. elimi bırakma, elimi

bırakma....

sonra kayardık ta aşağılara.

ve alçalırdı sessizlik bir ağaç gibi

kök salardı sende ve bende, arayarak

toprağın sıraya dizilmiş suyunu.

ayçiçeğinden göğüslerin döner ışığa

yürürdüm göğsünde öğle saatleri gibi

yürürdüm bir anıt kemeri gibi iki yanında.

sonra gene başlardık koşmaya.

yukarı, daha yukarı, çukur sularına

göklerin. öperdim seni, titrerdin, parçalanmış

anları birleştiren sevi düş görmez: ey orman

ey avlanmış atın falı, ey yeniden başlamanın

aç güvercini! falımız yok bizim.

yaktık onu göçmen kuşların gözlerindeki

benek, gagalarındaki tekçil dane gibi

daha gün doğarken. falımız yok bizim.

m.c.a

yollar uzak ay bedir*

durmadan taşırdım yanımda üç şeyi

iri çakıl tanelerini, çatlamış bir narı

bir öpüşün bıraktığı harlı lekeyi

ipekten

çalınmış

umutlarla taşırdım

ah sevgilim derdim, ölüm

ne kadar çoktu yaşadığımızda.

bize hep beyaz mendil

sallayan

ölüm ki,

iki kapısında

haki bir yalnızlık

dikilirdi

ve hatırlatırdı

bize, güz kuşlarının

uçup gittiği denizleri.

bense, yulaf kokan

dağlı ellerinde

dolaşmak gibi kolaydır

sanırdım yaşamak ve sana kansız

bir gökyüzü

getirirdim

getirebilsem ah,

- avlusunda çocukların

korkmadan oynadığı -

lalelerle

donanmış simli bir gökyüzü.

bir öpüşün bıraktığı harlı lekeyi

çatlamış bir narı, unutmadım

b.a

 

*kırık bir kurşun kalemin şiiri

...

her şey çok eksik ve neredeyse yok gibiyken

buldum buluşturdum kendime geldim

tek eksik sensin!

incecik, çilli bir dille sen de gelsen.

b.k

kırmızı bir mermerde geyik silueti....

beyaz bir melek

beyaz kanatlarının

tüyleri bende kalmış

turkuaz bir yağmur altında

üşüyor biraz

bilmiyor ne olacağını

bilmiyor benim hayatımı

ona yatıracağımı

şimdiye dek yatırdığım gibi

çocuğum laurent gibi

o ki hiçbir şey değil

turkuaz bir yağmur altında

hava bugün biraz turkuaz

biraz orgazm sonrası

kollarımı çok beğeniyorum, sen?

biz hurma yerken yağmur yağacak

biz kestane yerken kar yağacak

bütün ihtimalleri düşünüyorum

sonuç fark etmiyor

anlamıyor musun

ben sana resmen aşığım

l.m

geceye not

alone apart

(tık&tık)

her şey yitip gidiyor; evvela şiir, sonra uyku, sonra gün ve sonra gün içinde ve gecede daha ne varsa . . .

i.b

paris, altı haziran...

huzursuz zamanlar, ingeborg. huzursuz , tekinsiz zamanlar.nasıl başka türlü olabilirdi ki zaten: çoktan gelmişti bile. şunu ya da bunu yapmak? yanıt vermeye çalışıyor insan, şunu yada bunu seçiyor, kıskacı hissediyor.

son günlerde çok iyi çalıştım, herşeye rağmen,  à fonds perdu. ossip mandelstam'ın onsekiz şiiri  çevrildi, önümüzdeki günlerde yollarım sana. yeni şiir kitabım da neredeyse tamam. bütün bunlar - hangi amaç için?

yüreğine inan, ingeborg, uyanık kalsın, herzaman ve heryerde.

ve birkaç satır yaz bana.

paul

geceye not

.......

(tık&tık)

...

bense boyamıştım sandal diye kanatları erguvan rengine....

p.

kurma bebek

çok daha fazla, ah evet

çok daha fazla, susabilir insan

saatlerce

ölülerin bakışları misali kıpırtısız bakışlarla

bir sigara dumanına dalabilir insan

bir fincanın biçimine ya da

renksiz bir çiçeğe, bir halıya

düşsel bir çizgiye, duvara

kuru pençelerle

perdeyi bir kenera çekip insan görebilir

sokak ortasında delice bir yağmurun yağdığını

bir çocuğun renkli uçurtmasıyla

bir balkonun altında durdurğunu

eski bir at arabasının boş alanı

gürültü aceleyle  terk ettiğini

olduğu gibi insan yerinde durabilir

perde kenarında, ancak kör, ancak sağır,

haykırabilir insan

korkunç yalancı, korkunç yabancı bir sesle

"seviyorum" diye

bir adamın güçlü kolları arasında

güzel ve sağlıklı bir dişi olabilir

deriden sofra bir gövdeyle

iri sert iki memeyle

bir sarhoşun, bir delinin, bir serserinin yatağında

kirletebilir insan bir aşkın masumiyetini.

kurnazca aşağılayabilir insan

şaşılası her bulmacayı

sadece bir tek bilmecenin çözümüyle uğraşabilir

sadece boş bir yanıtın bulunuşuyla avunabilir

boş bir yanıt, evet beş yada altı harflik.

bir ömür diz çökebilir insan

öne eğik başla, soğuk bir türbenin eşiğinde

bilinmez bir mezarda tanrıyı görebilir

değersiz bir kaç bozuklukla inanabilir

bir caminin odacıklarında çürüyebilir

mezar duaları okuyan bir ihtiyar gibi

bir sıfır gibi, eksilmede, arttırmada, çarpımda yahut

hep aynı sonuca varabilir

kahrının kozasında senin gözlerini

eski bir ayakkabının uçuk düğmesi sanabilir

su gibi kendi çukurunda kuruyabilir insan.

bir anın güzelliğini utangaçlıkla

gülünç şipşak bir resim gibi

sandığın dibinde saklayabilir

boş kalmış çerçevesinde bir günün, insan

bir hükümlü, bir yenik, yahut

çarmıha gerilmiş birinin resmini koyabilir

bir duvarın yarıklarını suratçıklarla kapatabilir

daha anlamsız resimlere karışabilir.

kurma bebekler gibi olabilir insan.

camdan bobncuk iki gözle kendi dünyasını gören

kadife bir kutu iöçinde

saman dolu bir gövdeyle

yıllarca tül ve boncuk ortasında uyuyabilir

tüm hercai ellerin her baskısıyla

nedensiz haykırabilir:

"ah, ben pek mutluyum"

f.f

at the same time

at the same time

(tık&tık)

gökyüzü devam ediyor

bunu omuzlarından anlıyorum

sen dağınıklık diyorsun

ben dalgınlık diyorum ona

sen nehirleri seviyorsun delice

ben bir derenin yıkıklığını

sen başıboşluğunu insanın

öteki berikiyi ben

kapı ardına bırakılanı

sen denize giriyorsun

ben kıskanıyorum tüm suları

tüm suları topluyorum ayaklarının dibinde

ayaklarının dibinde sonsuzu arıyorum

uzak devam ediyor

bunu omuzlarından anlıyorum

kim kimin ardından su döküyor şimdi

ben suyun yarasına bakıyorum

g.ö

...

"yollara düşerken tökezlediğin,dağ yamaçlarındaki çiçekleri kokla.'doruklara tırmanmış, 'rüzgârlarını ezberlemiş'tir."

ah biraz bulutlu olsaydı herkes, kimse sökemezdi yağmuru gözlerimizden...

i think i'm falling out of here

i can hear the grass grow

i can hear the melting snow

i can feel your breath against my ear

i  might just disappear

güne not

throw it away

(tık&tık)

ne yaşamaktan korkuyorum ne de ölmekten

yağmurdan sonra size rastlayıncaya kadar

siz yağmurdan nasıl korkuyorsanız kardeşlerim

ben de sizden öyle korkuyorum hala

meğer insan kardeşiyle korkutulurmuş bu dünyada...

h.e

insanlar ölüme göre değil...

bu dünyadan zararlı çıkıyor her şey

insan da hayat da ölüm de

aşktan kurduğumuz kabile bile

dağıldı diyordu yerliler

yabancılar sebep olmadı buna

gökyüzü çökmedi,

toprak çağırmadı

yağmuru söktüler ruhumuzdan

ve dağıldık bir anı bile kalmadı bundan

hayat dağılınca ölüm kalır mı

yağmurun anısı yağmaktır, yağmur

 yağıyorken yağmurdur, şiir huyludur

şiir de yazıyorken anıdır

çatmaktır aşkın da anısı bir başka anıya

yağmurun da şiirin de aşkın da

anısı tez geçer, ruhu kalır, rivayeti yayılır

anısı, ruhu, kabilesi aşktandı

ilk ve son sebebi aşktı insanın

aşktı hayatımızı durmadan karıştıran

ve aramızda ölüme en son yakışan çocuk

aşktı, 'kaderim ol' derdik, olurdu

aşktı, en çok ona dua ederdik

aşktı, yokluğunda kendimize küserdik

aşktı, 'sebebim ol'du, olmadı

sanki tanrı kabilemizi sınadı

aşktan da kaldık hayatta ölümden de

kaldık ve 'var'ımız yoğumuz oldu

daha çok 'var' olacakmışız meğer

daha çoğumuz 'yoğ'umuz oluncaya dek

'var'lığım 'cehennemin öbür adı'ysa

yalnızca 'gelmiş bulundum' diyeceğim' buraya

beni kimin gönderdiğini söylemeyeceğim

yolcuyu da övmeyeceğim yolculuğu da

avunmanın uzun yokluğu ben de sürsün

'var'lığım bir avuntu bulmasın benden

üstelik coğrafyayı bir 'his ' olarak gören

bana ne serüvenden

bana ne  'var'lığımdan yolculuğumdan?

bu 'his' bana dilimi unuttururyor

avunmaz siyah bir his

üstüne kurduğum o işlek dil

kasabaya gelince neden susuyor

ölüm bizden üşümemişti daha

bizden başka tanıdığı yoktu bu kasabada

bahçeye tuzak kurak çocuklar yoktu

ölüme kurulan bir tuzak değildi büyümek

hayatın anlamını bilmiyorum bilmesine de hala

biliyorum çocuklukla gençlik arasında bir yerde

sıkışan o tarfisiz duyguyu

herkes hayatı anlamsız ve sıkıcı bulurdu

orada ben de bulundum ve hayatımı

herkesin bulduğu gibi buldum;

ölüm, hayatın kardeşiyse

yaşadığımız bu anlamsızlık niye,

ölümün bizi tanıdığıysa gülünç bir iddia

gülünç bile olmayan şu hayatı

ölüm tanısa ne tanımasa ne?

bu 'his' dilime vuruyordu

avunduğum bu gri his

üstüne çalıştığım o saf dil

aşka gelince nasıl coşuyordu

bir şiir de sayılmaz bir mektup da

yağmurla şımartılmış bir çocukluğun

kaprisi de denebilir o zamanlar

defterime yazdığım şu itiraza:

'insanlar insanları öldürmek için

doğuyorlar yaşamak için değil

insanlar en çok birbirlerini

anlamamak üzerine anlaşıyorlar

insanlar birbirlerine göre değil

yaşarken ölüm gibi diyorlar aşka

birbirlerini öldürüp aşk diyorlar buna da

aşkın 'ben'i öldürdüğü de yalan

aşk sendeki 'ben 'için

gerekli sana

herşeye aşkla başlıyorsak

demek ki aşk o büyük tuzak

herkes aşkı sevdiğini söylüyor

ben aşkı değil bir insanı

sevmek istiyorum seni beni

birbirimize anlatacak birşey

istiyorum, aşkın ölüsü olmak

istemiyorum, korkuyorum çünkü

ölümüne aşık olmaktan da

yarı yarıya öldüm sayılır hem

yarı yarıya öldürdüm sayılır seni de

ikimizden biri ölü çıkacak, yeter

bu aşkta ikimize bir ölü

onu gömelimn atık, o diğer

ikimizi de öldürmeden

ve aşkın kuyrbanı

bir ölümüz olsun ikimizden

...

insanlar birbirine göre değil

hayata göre, ölüme göre değil

eve fgöre ruh yok aşka göre sokak

bu yaşadıklarımız ölüme göre değil

...

bu 'his' yağmurdan geliyordu

avuttuğum bu mavi his

üstüne açılan o apalı dil

yağmurdan sonra eve dönemiyordu

evine dönemeyen dil parçalı

bir bulut gibi kekemedir

siyah kasabada bir 'his'

uğruna şiir yazılsa da artık

cinayeti kim hissedebilir....

yazgı

anne, harflerin de annesi. çocuktan on üç sessizlik yılı büyük. çok erken anne. bilmeden inanıyor harflere. çocuğun önlüğünü alın çizgisinde yıkadı. gözyaşıyla kuruladı yakasını. sustuğu bütün cümleleri kuracak çocuk. avluya boncuklu zamanlar getirecek. çantasını parmaklarıyla öperek hazırladı. çantası evin en küçük odası. tarlaların sabahını, gaz lambasının isini, babanın kasvetini, kardeşlerin ayçiçeği gözlerini bir bir koydu. çocuk uzak hayatları bunlarla öğrenecek. iyiliği mutsuzluktan biliyor anne.

ey kan pıhtısı kasabalar… kaç çocuk yazgınızı okur bir ömür, kaç anne doğurur sizi, kaç anne rüyanızı ölür.

ş.e

- ölümün bir insanda doğruladığı -

iyi ki geldiniz burada bulundunuz

her şey öyle uzun, biz soğuğuz ve

öyle solgunuz...

perdeleri kaldırdık. ölüm

ıslaktı dünyada. denizsiz bir salı günüydü.

camları açtık, öyle kaldı artık.

denizsiz bir salı kimler için önemli?

ölü, boşluğumuzu doldurdu birden,

kolasız, yakışıksız (ölü yıkayıcılar gelince)

sigara masalarında, tenteneler,

duvarlarda aile fotoğrafları, ölüye uygunsuz.

camları açtık, öyle kaldı artık. ta ki,

bir kadın su içsin evinde. -adın bir

avunmadır omuzlarımda ve anlağımda, büyük su-

bazan bir ölüm büyük bir yadırgamadır şehirlerde.

"geldiler. büyük ocaklarını kurdular

bir atı ürküttüler ve yusufçukları.

denize gitti onlar.

ölünün çenesini bağlamışlardı, uzattılar.

karnına bıçak koydular, kara saplı aradılar.

apış aralarını sildiler, temizlediler.

karnını oğdular, yine sildiler.

ayak başparmaklarını bağladılar.

kefenine biçip giydirdiler.

ölümü tazeleyip bağışladılar."

vapurda bilet sordular, birden. vakit,

geçti. küçüldüm.

-bir ölüye geç kalmayalım baylar,

biletler nasıl olsa kesilir.

sokak başlarını tazelediler bitkin sonuçlar

- bir de fonde de pouvoir, nasıl ölür kimbilir?

ayaklarını yıkadıktan sonra. umulmaz. -

tersaneden bir işçi, bir otelden bir garson

ve ben

ve bir su.

uzungar'lar, uzunavlular, uzunsessiz

yitirdiğimiz o son duyarlık, o sessiz başkaldırma ölüme

ve kaçamak bir bakış, çekici külrengine

ölünün ağzındaki.

"uzun sessiz ölüyü yıkadılar.

direnmedi. anısı tükenmedi. sürdü."

iyi ki geldiniz, burada bulundunuz

her şey öyle uzun, biz soğukuz ve

öyle solgunuz...

t.u

...

çılgın!.. bir dağdan gelen ses!..

kimliği karışık. bir ölünün içindeyiz.

ellerim tükenirse ne güzel!..

kıyı adamlarına içki götürüyorum.

"bir köpeğe bir ağıt

bir kadına bir ağıt

bir kıyıya bir ağıt

bir doğu kentine bir ağıt

bir batı kentine bir ağıt

bir kantine bir ağıt."

coşkun süreç bütün bağışlamazlığını almış gidiyor.

su hazır.

herkes kendi azlığını almış gidiyor.

o trenler, uzun şeylerin aldandığı,

bir boşluğu betimleyen ey en güzel resim.

akşamımız kıyı alışverişlerinin en gözde malı.

bir çöl bitkisinin gövdesinde rahat buluyorum sırtımı

ölüme temiz değilim.

"bir gün bir şeyler aranırsa

bu benim korktuğumdur."

ah sonsuz düzen

nasıl da varsın...

"toprak kara ıslaktı. yakardık.

açılan çukuru gördük. derindi.

tabutu tuttuk. tahtaları koydular.

tabutu indirdik. ağladık.

toprağı ellerimizle attık. ağladık.

ölüyü gömdük."

 

t.u

tysta gatan*

amaçsız bir geziydi çıktığım. güneş altında yürümek istiyordum. evdeki yazı masasını terketmedikce gün daha zor geçiyor. öğleden önce yapılan bu yürüyüşler günün daha kedersiz geçmesine yardım ediyor. çok derin olmasa da bir kedere dalıp gitmek hiç de iyi değil. oysa 'hiçbir keder yok işte' diye düşünürüm. ama büsbütün amaçsız değil bu gezintiler. açıkça anlaşılıyor ki günün kederinden uzaklaşmak amacını taşıyor. güneş de bu amacı kolaşlaştırıyor; kederden uzaklaşmaya yardım ediyor. böylece derin sorunlara, ikilemlere düşmeksizin yaşıyorum.


"sessiz sokak*" gibi bir yere rastlayınca öz-varlığımı bulduğumu hissediyorum diye not etmeyeceğim buraya. çok kullanılmış bir deyimdir bu öz-varlığını ya da "kendini bulmak." birşey bulmuş değilim. amacım o değil. insan eğreti dokunuşlarla yaşadığı kendine büsbütün yabancı bir ülkede kendi varlığını nasıl bulabilir? o güne kadar görmediği bir sokağa rastlamaktan mutluluk duysa da. düşlerimde kendi evimi arıyorum. kendi evime varmak amacım. o ev artık yokluğa kanşmış olsa da.

sana, bana, herkese n'oldu acaba*

üşümüşüm…

düşlerimin üzeri açıktı, bendim,

arzularımsa çıplak, onlardım.

ufacıktı dileğim mavi suya;

örtük bakışının dolaysız ısısı,

…o kadarcıktı!

üşümüşüm…

ölülerimi taşıyordum, öyle sağır.

kaç kez dokundum soğuk dudaklara.

bilemedim nasıl dönmez o göz

ayrıldığı kaynağına,

direnir o kadar!

üşümüşüm…

bu yaklaşan kışla değil,

deniz ürpertisi, göğün alacasıyla değil,

ellerimin soğukluğu hep bir kalabalıkta.

kaçışının gizini gönlünde tuttuğun

bilisiz aşkı

(nı) ver bana!

üşümeyeyim…

zelda

*lale müldür

tik tak

çok gizli bir doğru gecenin toyluğunda

bilmedik çekenin yanlış bir uzaklık

olduğunu..

yabancıların en yakınıydın sen !

zelda



tuttum adını aşk koydum bu aykırı dünyada...

hiçbir sesin hiçbir yüze derinlik katmadığı; çarşıların sünger gibi insanların ömrünü emdiği; yüksek sesle konuşmanın haklı ve önemli olmaya yettiği,taşların bağlanıp köpeklerin serbest bırakıldığı,yalanın iplerinin çözüldüğü; insanların, eşiklerine dayanan yıkımdan kapılarını örterek kurtulduğu; mevsimlerin bile devlet zoruyla düzene sokulduğu; annelerin çocuk yerine suç doğurduğu; yatakların mezara, evlerin hapishaneye döndüğü; herkesin gücünü, incittiği insan sayısından aldığı; gülünç olmamak için insanların sevgisini gövdesine gömdüğü, aşağılık bir kuşatma altında, bir halk kahramanı, bir uzak masal kahramanı gibi onurlu, mağrur, bilge ve güzeldi. bizim kusurumuzu, hasretlerimizi, iyiliğimizi ve kötülüğümüzü göstermek için dünyanın başımızın üstünde tuttuğu bir hayal ülkeydi, bayrağı gökkuşağı olan.


herkesin alışverişle yatıştığı yerde sesiyle ayaklanırdım. caddeler dolusu yoksulluk içinde payıma düşen hazineydi. bildiğim bütün güzel sözleri ona söyleyerek onarırdım yalnızlığımı. suyum akmayı öğrenmişti. insanların mutsuzluğu üzerine düşünmeye başlamıştım. en büyük aptallıkları bile gülerek karşılıyordum. duyguyla tenin birbirinde nasıl eridiğini yaşayarak görmüştüm. hiçbir yere sığmıyordum artık. herkesin imrendiği ayrıcalığımdı benim. durup dururken genişliyordu göğsüm. yüzümdeki nilüferdi.

tuttum adını aşk koydum bu aykırı dünyada..

ah! sessizliği işitip karanlığı görmek keşke mümkün olsaydı..."

...önce körlüğünü giyinmesi bitene dek uzattı. sonra sonra yazı masasının yanına gözleri kapalı gitmeyi de başardı. oraya gelene dek ardında kalan eşyaları görmediğinden, çalışmaya oturduğunda kafasının onlara takılması sakıncası da ortadan kalkıyordu. yazı masasının başına geçer geçmez gözlerine özgürlüklerini geri veriyordu. yine ışığa kavuşmuş olmanın sevinci, gözlerinin hareketlerine daha büyük bir kıvraklık kazandırıyordu. belki de kien'in büyük bir cömertlikle sunduğu dinlenme süresi, gözleri için güç kaynağı oluyordu. bu arada kien onları yalnızca verimli oldukları alanlarda, yani okuma ve yazmada kullanarak beklenmedik saldırılardan koruyordu. gerek duyduğu kitapları raflardan gözü kapalı alıyordu. başlangıçta kendisi de güldü bu şakayı andıran davranışlarına. kaç kez elini yanlış kitaba atıp, gözleri kapalı ve her şeyden habersiz masasına geri döndüğü oldu. ancak ondan sonradır ki elini sağ yanda aradığı kitabın üç cilt, ya da sol yanda aradığının bir cilt ötesine uzattığını, bazen de yanlışlıkla ta bir alttaki rafta dek kaydırdığını anladı. ama bu gibi yanılgılara önem vermiyordu. sabretmesini bilen bir insan olduğundan, ikinci bir kez yola koyulmasının hiçbir sakıncası yoktu. ayrıca kitabı yerinden aldıktan sonra, henüz masasının yanına dönmeden adına, cilt sırtına şöyle belli belirsiz bir göz atma isteği duyması da pek ender karşılaştığı bir olay değildi. böyle zamanlarda gözünü kırpıyor, fazla fazla gözünü bir an için bakmak istediği yere dikip, bunun hemen ardından yine kapatıveriyordu. ama çoğunlukla kendini tutmayı başarıyor ve gözlerini açık tutmanın herhangi bir sakınca doğurmadığı yazı masasının başına gelene kadar bekleyebiliyordu.

e.c

...

tenha bir eylül bahçesinde...

bir bardak konyak, kitap ve kahve

otururken dalmış kendi kendime,

güz rüzgârı geçiyor kitabımın içinden

ot kokan nefesiyle.

hızla çevirerek sayfalarını

savuruyor bütün harfleri

gözlerimin önünde,

koparıp kimbilir hangi sözlerden

irili ufaklı belki binlerce.

telâşla kapatıyorum kapağını kitabın

bastırıp üstüne elimle.

bakıyorum herşey yerliyerinde;

tenha bir eylül bahçesinde

bir bardak konyak, kitap ve kahve.

m.a

a promise is a sacred thing...

you and whose army

(dinlemek için tık&tık)

....

you forget so easy

we ride tonight

ghost horses

gözlerin bu kadar mı iki hüzün...

 koşmayı bırakıyorum ve seyrediyorum diğerlerini, zamanın gözünden...

“bağlaç” olmakla kalacağını sanan dosta...

bir tüy,

bir telek

bir dal-

gın ku-

şun ar-

dında

bırakı-

verdiği

havadan o-

luşmuş gi-

bi yumu-

şak,düşen,

yere doğru;

bir tüy,

bir te-

lek,

bir yap-

rak

bir güz

dalın-

dan

kopmuş

kopu-

vermiş

sarartılı

bir yap-

rak, ye-

re de-

ğince

kimse-

nin duy-

madığı,

yeri, taşı,

toprağı ba-

ğırtmamış,

incitmemiş

bir tüy, bir telek,

bir güz yaprağı

gibi düşmüş yerleşmişti içi-

me

içerime,

gönlüme,

etime

k o r k u

bir çığ gibi geldin üstüme

karınca-

lar gi-

biydim,

düş ka-

rıncaları,

ozan ka-

rıncaları

gibi

çıdamlı ka-

rıncalar

gibiydim,

çıdamlı,

dümdüz

uzanan

uçsuz

bucak-

sız

engebesiz bir düzlükte

üstüme bir çığ gibi gel-

din kendine kattın beni

gözü, a-

yağı, bir

yerlere

takılma-

dan

hiçbir şeye

yönelme-

den

dümdüz

uzanan

bir top-

rakta

çıdamla

y ü r ü y e n

karınca-

lar gi-

biydim.

d u y d u m s e n i,

ö l d ü m s e n i!

seni seni seni

:seni : seni:

gördüm - : - duydum - : - - :

yaşadım - - öldüm - :

yürü-

mekten

başka

bir şey

bilme-

yen

nereye,

niye, ne-

ye gitti-

ğini bil-

meyen

bir yere

gittiğini ol-

sun bilme-

yen

ozan karıncaları

g i b i y d i m

çıdamla

yürüyen

bu düzlük-

te, engebe-

sizlikte.

senin yanımdasızlığın bir

silik suskuydu, günsüz ka-

ranlığımı keser açardı ka

pısını, sesin, yüzün, yürümen

nereye

gittiğini

gene bil-

meden

bir yere

gittiğini ol-

sun gene

bilmeden

çıdamı

da, yü-

rümeği

de unut-

muş

b i r b ö c e ğ i m ş i m d i

çılgınca dönenen

durduğu

yerde.

görün-

mez en-

gebeler

örüldü

çepeçev-

re

çevrem-

de

k o r k u d a n

bir çığ gibi geldin üstüme

kendine kattın beni, yuvar-

landık bir süre

zeytin

gövdele-

ri gibi-

yim

şimdi

topra-

ğım is-

ter al, is-

ter boz,

ister ka-

ra,

burul-

muş er-

keklik-

ler gibi-

yim

a c ı i ç i n d e

k ı v r a n a n

düzlükle-

rinde gök-

yüzüne

uzanıp gün

ışığını tit-

reştiren,

dünyayı

düzgün

aralıklara

bölen

kavak duvarların-

d a n s o n r a

sonra 

suyu ara-

yıp bu-

lan kökle-

riyle, dur-

madan bu-

danan kol-

larıyla

su fışkı-

rır gibi

yeniden

toprağa

dökülen

dallarıyla

yeşil yağ-

murunu

yağdıran

söğütlerden sonra,

sonra

sonra

yarık

yarılı

yarılmış

tahtasıyla

kıvra-

nan

buruk

burgun

bir zey-

tin göv-

desi gi-

biyim

kuytularda,

eğimlerde,

suskun,

sessizlikler

içinde, gü-

müş yeşil

bir buğu

altında,

buruk

b i r g ö v d e y i m ş i m d i

yemişi

karar-

mayan.

sonra sonra sonra

yıktık kendimizi de

kuru-

yum

göğe baktı-

ğım yerde,

buru-

ğum

yere baktı-

ğım yerde

korkuy-

la besle-

nerek

korku-

dan!

ben çığ oldum şimdi, sen,

kar'ımdaki taş, karnım-

etimdeki

daki, dokumdaki

kama

oysa korku kendi memesini

e m e r e k b ü y ü r;

nasıl

burmalı

bu me-

meyi?

nasıl

kurtul-

malı

nasıl na-

sıl nasıl

korku-

nun sü-

dü ol-

mak-

tan?

seni seni seni

:seni: seni:

yaşadım - : - duydum - : - - :

öldüm - - - - - - - - - - - - -.

seni yaşa-

dım, seni

öldüm;

uçuru-

mun di-

bine

v a r a m a d ı m d a h a

parçalanıp, parça-

layıp kurtulacağım

yere.

bir tüy,

bir telek

gibi, bir

güz

yaprağı

gibi

k o p m a l ı

kuştan, ağaçtan,

yeğnilikle, incele-

rek,

bağırmadan korkudan.

anılarım senin geleceğin olu-

yor, gerçeklik duyusunu yiti-

rip, uzak tan uzağa, hep senin siv-

rildiğin bir pus içinde yaşamağa

başladım şu anda.

sen ağaçtan sen ağaca koşuyo-

rum, aradaki pusarık bataklık-

ta ayrışıp yıvışan günlerin hiç-

liğinde.

b.k