...

...

kesişen ayrışık doğrular gibi

çarpışıverdim yüzünle. yüzün

öyle düzgün suna bir elyazısı

yüzün yüzüme aksedince

yüzün ayna alnımda

yüzün uzun hüzünlü bir alınyazısı!

...

k.i

mavi gök orda mı

"mavi gök orda mı

bakıyorsun kuşlar

hazır

sokak lambaları yanık unutulmuş

bir kadıköy vapuru hınca hınç insan

çok geçmeyecek

martılar beyhude turlar atacak

kıyılar lağım konserve kutuları

mısır koçanları

sevgi aranabilir yine

korkusuzca say koskoca kederlerini

bir kuyu bulunabilir

aklımdan çıkmıyorsun

sen hala dizüstü

bunca anıyı besleyerek

sokaklarda avaz avaz konuşarak kendi kendinle

mektupları öpebilirsin kırmızı dudaklarınla

görür gibi olarak açıp baktığımı

bense şöyle diyorum:

buradan bir acı kanamış boyuna

kuşlar hazır

öncü havalanmak üzre

şehri gelen bir mevsime bırakıyorlar

o vapur hala hınca hınç

kimbilir herbiri hangi dünyaya sağır

çok geçmez aradan

kadınlar kapı önlerinde

ellerinde meşalelerle

aydınlatırlar gelip geçen erkek suratları

yorgun bir sarıyla ben de

geçeceğim önlerinden

aklımdan çıkmıyorsun dedim

başka türlüsünü yorgunum anlatmaya

telefonlar yan hücrede çalışıyor

bense kurşunî bir dere

ağaçlar hayvanlar bile kaygılı

onu bir mersedesten indirdi kalçasına kadar açılarak

yapayaşlı bir rum kadın

herşeyde yanıp sönen bir kıyamet algısı

haydi koşayım diyorum belki dağılır

koşuyorum

sancağımda kendi rüzgarımla ölgün kıpırtılar

hayır daha sevgili daha sevimli değil

ne başka bir gün ne başka bir zaman

çok geçmeyecek aradan

şöyle diyeceğim:

bulutlar açmadı

mavi gök orda mı"

c.z

gracias a la vida

teşekkürler hayat; verdiğin her şey için;

her açtığımda

siyahı beyazdan, cennetin huzmesini karanlıktan,

sevdiğim erkeği kalabalıktan çıkarıp bana sunan gözlerim için

teşekkürler hayat, verdiğin her şey için

hayatın sesi ve kelimelerim

düşüncelerim, ettiğim kelamlar,

annem, dostlarım, kardeşim ve parlayan güneş

ve aşkın izleri için

teşekkürler hayat, verdiğin her şey için;

duyduğum tüm sesler; gece, gündüz,

ağustos böcekleri, kanaryalar, çekiçler

motorlar, köpek bağırışları, rüzgar

ve yarin sakin fısıltıları için

teşekkürler hayat, verdiğin her şey için;

caddelerinde, göl kıyılarında, dağlarında

ovalarında, leb-i deryada yahut suya hasret çöllerinde

ve evlerinde yorulan adımlarım için

teşekkürler hayat, her şey için;

yıkıntılardan kendimi yeniden yaratabildiğim

ve yeniden hayata sunabildiğim için

kahkahalarım, göz yaşlarım

ve bu şarkı için

her şey için teşekkürler hayat

(violetta parra)

çeviri ekşi sözlükten alınmıştır.

mutluyum çünkü;

mutluyum çünkü galip gelmedim

cana ferahlık veren o gizemli sarnıçtan

arklar açmalıyım bahçesine kalbimin.

mutluyum çünkü galip gelmedim

madalyam olacaktı yüreği kangren yapan

ve bir gururum, kendini okşatan.

mutluyum çünkü yenilmeseydim

ey hırs ben senin ürkek ülkenim

diye bitmeyecekti şiirim.

gidenleri öp benim için, çünkü benim

ceylan bakışlı bir kırlangıçtan

bile mahçup ruhum var.

buruk bir ömrü yaşasa da bedenim

mutluyum çünkü hala kılıçtan

utanan bir boynum var...

i.t

bana beklet

bana beklet yontusunu ayıklarının

bana beklet saksında o mahçup çiçeği

ben ki beyaz bir sayfanın sıkıntısındayım

yüzümde suskun ev tenhaları

yüzümde geçkin bir elmanın kurtları

ah hanginize baksam bir bahçe dağınıklığı

geçsem içinizden geçsem

kaderimdeki faytonun ağır aksaklığı

bana beklet bu yara bilincini

ve üşürüm ürpertisini ölümlü olmanın

ben ki kuşların göç zamanıyım

büyüttüğünüz kötülük yılanı

hüzünle uyandığınız yatakta

ah bilmemenin geniş huzuru

korkuyu getirdi rüzgâr

öylece koydu aramıza

bitir sessizi ve yeniden başla...

g.ö

flora

göllerimi bırakıp denizlerine gelirim

sevişmek için seninle

flora, çağlayanın karnında çırpınan kayık

isteğin masalı

tenime dağılan mıknatıs

yüzükoyun yatmasan göremezdim

sırtında bir bahçıvanın makas izleri

sevdalılar parkı'nda ağır yaralı

dudakların boynumun altında patlayan

yavru papatya

sokaklar bile göç ediyor flora

saatler ıslanıyor

tamburi cemil bey çalıyor seni anımsatan şarkıları

kente kanadı kırık melekler yağıyor

sevdamız yüksekten uçurdu bizi

sevdamız, siste dolaşan tavuskuşları

biz sevişirken ölmeliyiz flora

köprülerin üzerinde, çatlayıp bizi ikiye bölen

erimiş bilgisayarlar bulmalılar çöp kutumuzda

oyuncak mağazaları için soygun planları

tahtlar, somun altından

biz sevişirken ölmeliyiz flora

birileri haber vermeli bunu muhabbet kuşlarına

a.a

Zamana Adanmış Sözler

ülkendeki kuşlardan ne haber vardır

mezarlardan bile yükselen bir bahar vardır

aşk celladından ne çıkar madem ki yar vardır

yoktan da vardan da ötede bir var vardır

hep suç bende değil beni yakıp yıkan bir nazar vardır

o şarkıya özenip söylenecek mısralar vardır

sakın kader deme kaderin üstünde bir kader vardır

ne yapsalar boş göklerden gelen bir karar vardır

gün batsa ne olur geceyi onaran bir mimar vardır

yanmışsam külümden yapılan bir hisar vardır

yenilgi yenilgi büyüyen bir zafer vardır

sırların sırrına ermek için sende anahtar vardır

göğsünde sürgününü geri çağıran bir damar vardır

senden ümit kesmem kalbinde merhamet adlı bir çınar vardır

sevgili

en sevgili

ey sevgili

s.k

24.

çiçek - renk -  getirdin, yalnızca yeşil olan bitkilerime -

mayıstı - -

o.a

sevgilim

sevgilim

ecza dolabının raflarında bekle beni

bir tüp diş macunu, bir şişe siyanür

ve zambak kokulu sabunlar

sevgilim

Büyük Millet Meclisi'nde bekle beni

kürsüdeki yerimi ısıt

güzel konuşma dersi vereceğim hiç ağzımı açmadan

sevgilim

iki bilinmeyenli bir denklemde bekle beni

matematik tanrısının sonsuzluk evi

ve akıl hastanesinin sisli bahçesi

sevgilim

bir kedi pençesinde bekle beni

yüreğinde deltalı tırmık izleri

ve karikatür saraylar

sevgilim

polis otolarının fırıl mavi ışığında bekle beni

sakallı kaldırımlar, guguklu saat suçları

ve tarçın kokulu şizofren

sevgilim

Çocuk Kalmışlar Derneği'nde bekle beni

' hepsi pekiyi ' süt dişlerin, korsan gemilerin

ve altını ıslatmış bez bebeğin

sevgilim

bu şiirin çıkışında bekle beni

saat kulemizi geçenlerde yıktılar

a.a

istanbul

ateşböcekleri

ışıkla ilgili bir yazı okuyordum, elektrikler kesildi

boğazından geçerek midesine indi kent gecenin

mum aramadım, oysa vardı

pencereye gittim kalkıp çalışma masamdan

iki sevgiliden söz ediyordu ağaçlar fısıldaşarak bahçede

ağaçların yalnızlıklarından korktum

sonra yollardan söz açtılar, düşledikleri yollardan

işte o zaman ateşböceklerini,

birbirini kovalayan iki yanarsöner ışığı gördüm

gezinen son yıldızlarıydılar yeryüzünün

çaldıkları ağustosböceklerini tahta kafeslere dolduran

bir hırsız çetesi geçti sokaktan

ay siliyordu, siliyordu camlarını terleyen evlerin

bir ırmak kente geri dönmeyeceğini bildiren

bir mektup yazıp akıp gitmişti sudan gerekçelerle

yerçekimini aşk yoksunlarına bırakıp

bir bir çıkardım giysilerimi

ve kapısını araladım uyuduğun odanın

sonra açılmak için dokunmamı bekleyen

pembe gülleri gezdirmeye gittik

ağaçların gözlerini yumduğu küçük koruda

gökyüzümü sarsıyordu ıslak kelebek kanatların

ve geceyi

şu ısırıp durduğun geceyi

gitgide derinleşen karanlıkta gitgide sertleşen geceyi

yıldızların gökfişekleri gibi içimizde patladığı geceyi

çiğlenmiş sabahla birleşen ve küçülen geceyi

her güne böyle başlayalım sevgilim

böyle, ateşböceklerine teşekkür ederek

a.a

TK

atlarla. uzun bacaklı evrensel atlar

bunlarla gelişiyor sevdamız anlatılmaz

cocuklarla, kuşlarla, ağaçlarla.

büyüyen, uçan, dal budak salan.

yalnız aşkta raslanan o seçkin nokta.

sen kadınsın ya büsbütün soyunuyorsun

sana vergi, atılacak her şeyi kolayca çıkarıp atmak

öptüğün gibi dünyanın bütün adamlarını bu arada

beni

uzanıp öpüyorsun ya atları çırıpçıplak

ne oluyorsa işte o zaman oluyor.

sen ağzını ilave edince atlara

birdenbire oluyor bu, şaşırıyoruz

korkunç bir güzellik halkların havasında

birden ötesine geçiyoruz varmak istediğimizin

ayır ayırabilirsen hangimiz kadın, hangimiz erkek.

c.s

50.

  

   özlem, dönünce bulunacağı düşünülen mektuptur.

özlem, dönünce bulunacağı umulan mektuptur.

  özlem, dönünce bulunacağı beklenen mektuptur.

o.a

herşey sevgiyle başlar

hadi gel, senin zamanın artık...

yakınlık

.

içimizdeki güvercinlerin

birbirlerine değiyor kanatları

a.

ormanın taa içinden

gece yaktığı muma biriken kanatlardan duyduğum ses

ormanın taa içi sensin, oraya vardığında kimse olmayacak.

sadece sessizlik ve hakkı verilmiş hayat diyordu.

ürperdim& döndüm uyuyordu.

...........

tüketilmiş, karanlığa bırakılmış akıl.

bir sancının yılan parıltısında süren yayılması.

tanrı seçti bizi,

kendi yalnızlığını duyurmak için,

aşkı verdi

b.m

pazar'a not

aşk olsun güneşteki kumruya, içini aşkla çekiyor!

h.e

sanki burada değilim

artık kendimden kurtulmuşum

kırmışım zincirimi

şimdi karadayız, şarkılar söylüyor

karayel telefon tellerinde.

bir taka geçiyor fırtınadan

yeni şeyler seviyorum, yeni şeyler.

yıldızlar, istanbul'un ince bir minaresi, kağıthelvası,

malta eriği, kahve cigara, çukulata.

yeni günler geldi günlerime

perşembeler

coşuyorsam gün olur,

gün olur kederli isem

bunlar çocukluk değil

                ......................... değil arkadaşım

bunlar kırk yaşında başlayan

bir lambanın aydınlığı.

burgaz iskelesinde bir kahvede oturup düşünüyorum.

doğrusu seviniyorum

vapurlara bakıyorum.

iskeleye, konuşanlara bakıyorum,

sanki burada değilim.

s.f.a

güne not

balkonda taflanın, şimşirin, hanımelinin güneşli daveti.

h.e

...

yaşamak umrumdadır

sabah şairin üstüne saldırıyor

yaşamaktan bir güneşle kaplanıyor onun kalbi

onun kalbi topraktan sıyrılıyor

aşk dahi sıyrılıyor topraktan

gözlerini tanıyorsunuz: çaylak sürüleri

beyni: aç kuşlardan bir ambar.

bir kıyısına ilişmiyor dünyanın

Allah`ın ve devletin dibinde insanlar

onu barutla karıştırıyor

ve zerdali çiçekleriyle.

ahali kapısını taşlıyor onun

onun için develer kesiyor halk

aşka ve kavgaya aydınlık getiren kalbi

topraktan sıyrılıyor.

ben

topraktan sıyrılıyorum

buğular

ve aşiret rüzgarları kanımda.

arklardan gece vakti sular

kaç zaman ayaklarıma

yaslı bir selam gibi dokundu

kopartılmış yapraklarımdan ibaretti hüzün

dedim rahmet yağar ben yürürken

gece benim ardımda

taşıdım kara gençliğimi dağların damarında

hep döşümde yaratkan, patlayıcı bir kimya

beynimde hep manalı bir uçurum.

benim hayranlığımdan inlerdi şehir

ben atlara ve uzaklara hayrandım

kendi ehramlarını bile tanımayan kadınlar

ansızın patlak verirdi baharda.

dudaklarımda çürükler vardı

dağ çiçeklerinden ötürü.

Irmaklara salardım kendimi

ruhumda kaynar adımlarla gezinen dünya

bana hain sevgilimdi.

yaşamak debelenir içimde kıvrak ve küheylan

beni artık ne sıkıntı ne rahatlık haylamaz

çünkü ben ayaklanmanın domurmuş haliyim

yürüsem rahmet boşanacak.

ve sana bir karşılık vereceğim

sana bir karşılık vereceğim

toprağı deşen boğuk sesimle

sana bir karşılık vereceğim

amansız kum fırtınası altında

sana bir karşılık vereceğim

birbiri üstüne yığılırken günler

ey taşan suların imkanı

ey taşan suların bekareti sana

bir karşılık vereceğim.

 

i.ö

gölgedeki kadının şarkısı

sessiz biri gelir de başını vurur lalelerin:

kim kazanır?

kim kaybeder?

kim koşar pencereye?

kim o kadının adını en önce söyler?

adam saçlarımı bürünendir.

adam bürünür saçlarımı başının üstünde ölüler gibi.

adam bürünür saçlarımı göklerin bürüdüğünce o yıl aşk içreyken ben.

adam bürünür saçlarımı kendini beğenmişlikle.

birisi ki kazanır.

kaybetmez.

koşmaz pencereye.

söylemez o kadının adını.

adam gözlerimi edinendir.

edinendir gözlerimi kapandığı an kapılar.

bürünür gözlerimi parmaklarında halkalar gibi.

bürünür gözlerimi safirden ve şehvetten parçalar gibi:

güzden beri erkek kardeşim oldu adam;

sayıyor günleri geceleri.

birisi ki kazanır.

kaybetmez.

koşmaz pencereye.

en sonuncudur söyleyecek o kadının adını.

odur sahip olan söylediğime.

taşır onu kollarının altında bir bohça gibi.

taşır onu hani saatler taşır ya en kötü saati.

taşır onu eşikten eşiğe, fırlatıp atmaz asla onu.

birisi ki kazanmaz.

kaybeder o.

koşar pencereye doğru.

odur en önce söyleyecek o kadının adını.

başları vurulmuş laleleriyle.

p.c

ulu-orta

I

düşen bir yaprağa bağladım hayatımı

olsun artık diyorum ne olacaksa

paralı bir asker miyim neyim

ekleyip duruyorum sabahları akşamlara

ve kendimi arıyorum meşgul çalıyor

gerçi söylenmez böyle şeyler uluorta

aşk diyor başka bir şey demiyor kalbim

nasıl bir dostluk ki bu, hem kadim

hem de mayhoş elma tadında.

sorma,

elim kırılsın bir daha

dokunursam güneşe.

II

kendimi de koysam ayağımın altına

yine de yetişemiyorum ey aşk,

omzunun hizasına.

çünkü bende birikiyor her şeyin tortusu

ve ayağını kaldırıyor dünya, konuşurken benimle.

budanan oğullar gibiyim sessiz ve narin

nereye konsam geri sayım başlıyor

kurcalıyor beni bir çırağın elleri

ah, unufak olsam ve desem ki

ağzın tat görmesin hayat

kandırdın beni.

sorma,

üstü açık araba

dünya dediğin.

III

kılpayı kaçırılmış bir şeyin

bıraktığı ardında

neyse oyum ben.

yaralı serçe, benim için dua et:

gök bir kayalık gibi şimdi üstümde

dr şükrü öncüoğlu’ndan üç ayda bir reçete.

sorma,

yangın sönseydi suyla

denizler her akşam böyle yanmazdı.

IV

acıyan bir şeyim ben buradan çok uzaklarda,

ve koskocaman bir hansın sen uğraşma bu çocukla

çünkü nasıl bir şey biliyorum itin taştan korkması

bir yastık arıyorum kuş seslerinden

mühim değil sonrası.

sorma,

siliniyor her şey, hatta uçurtma

takılıp kalıyor göğe.

V

yakar top oynayan melekler gördüm güneşle

ve büyük çiftçiler, dağları biçen

yolundaydı her şey ben bile yolundaydım

ama

kıyıya vardığımda kendimi unuttuğumu anladım

karşı kıyıda.

sorma,

kaldım altında

devirince kitabı.

VI

şiirler söyledim belki duyarsın diye

çığlığıydım içinde dilsiz bir şehzadenin

sana seslendim durdum bu küçük odadan

acımı duy, sensin pusulam benim

ki dünya

silinmiş bir harita

gibi yabancı bana.

sorma

usulca uzandığında

bir ceset oluyorsun öpüldükçe şımaran.

i.t

konuşulanlar üzerine

birazdan bu yer küçük gelmeye başlayacak,

ve dışarıya çıkacağım.

geniş yamaçlara,

vahşi rüzgarların estiği

ve soğuk yıldızların parladığı

ayağımı yollara koyacağım.

buradan dünyanın kalbine taşınacağım

gemi kadar güçlü olacağım

balina kadar bilge

ve üç kelime(yi) söyleyeceğim

bu hepimizi kurtaracak

ve üç kelime(yi) söyleyeceğim

bu hepimizi kurtaracak

birazdan bu yer küçük gelmeye başlayacak

ve öyle güleceğim ki

duvarlar oyulacak

sonra üç kere öleceğim

ve yeniden doğacağım

küçük bir kutu içinde

altın bir anahtarla

ve bir uçan balık beni serbest bırakacak

birazdan bu yer küçük gelmeye başlayacak

tüm damarlarım ve kemiklerim

yanıp kül olacak

beni

siyah demir bir kaba koyabilirsiniz

ve tozlarım,

etimin söylemeyeceği şeyleri söyleyecek

birazdan bu yer küçük gelmeye başlayacak

ve dışarı çıkacağım

ve dışarı çıkacağım

ve dışarı çıkacağım

tentation

bana yaşadığın şehrin kapılarını aç..

sana deyeceklerim söylemekle bitmez

yıllardır yaşamamdan çaldığım zamanlar

adına düğümlendi.

bana yaşadığın şehrin kapılarını aç..

başka şehirleri özleyelim orada seninle.

bu evler, bu sokaklar, bu meydanlar

ikimize yetmez.

ö.a

iki ayna

yabancılar aynaya baktığında

evin yüzü değişir, bu

beyazların ormandan

yüz bulması gibidir

yabancılar aynaya bakınca

ev yüzünüze küstü, siz

iki ayna gibiydiniz hem

birbirinin yalnızlığına bakan

hem birbirini yalnız bırakan

iki eşya gibiydiniz -eşya

yabancılardan kokrkar, sizin

aceleyle bakılsa bile

birbirini bağışlayan iki

yüzünüz vardı, yabancılar

bakınca biri kırıldı-

hanginiz

yabancılar aynaya baktıysa

bu sizin yüzünüzden, yazık

ne güzel bir hata vardı

sizin yalnızlığınızda, bir kusur

kadar bakımlıydınız, sizden başka

kimsenin kusur bulamayacağı

bir yalnızlığı kırdınız, şimdi

ayna olsam size çok kırılırdım

h.e

-göge bakma durağı -

senin bu ellerinde ne var bilmiyorum göğe bakalım

tuttukça güçleniyorum kalabalık oluyorum

bu senin eski zaman gözlerin yalnız gibi ağaçlar gibi

sularım ısınsın diye bakıyorum ısınıyor

seni aldım bu sunturlu yere getirdim

sayısız penceren vardı bir bir kapattım

bana dönesin diye bir bir kapattım

şimdi otobüs gelir biner gideriz

dönmeyeceğimiz bir yer beğen başka türlüsü güç

bir ellerin, bir ellerim yeter belleyelim yetsin

seni aldım bana ayırdım durma kendini hatırlat

durma kendini hatırlat

durma göğe bakalım

t.u

güne not

ağlamadan

dillerim dolaşmadan

yumruğum çözülmeden gecenin karşısında

şafaktan utanmayıp utandırmadan aşkı

üzerime yüreğimden başka muska takmadan

konuşmak istiyorum.

i.ö

powerlinerflyers from wes johnson on Vimeo.

uzak yakınlık

soruyordun

ilkyaz işte

uyanıp bir bahçeyi dinliyoruz

tenhalık böyle

dallar mı kırılmış, sarmaşıklar mı toz içinde

beklesem hemen gelecek olduğun

tam öyle olduğun

oysa hep yanımdasın, seninle her şey yanımda

kırıp dökük de olsa yanımda

mesela çok sevdiğin bir deniz bile yanımda

o deniz ki aramızda hiç kımıldamadan

erkeğini iyi tanıyan bir kadın gibi yorgun.

yarısı yenmiş bir elmaydık bana sorarsan

ikimizdik, iki kişi değildik

bakıyorsak birlikte bakıyorduk gözlerimin içine

birlikte gözlerinin içine bakıyorduk senin

yanlıştı, doğruydu, hiç bilmiyorum

sanki bir bakıma ayrılık böyle.

karşılıklı otursak da ne zaman

masa örtüsünü ikiye bölen ellerimizdi

bir tırnak yeşilinden gerisin geriye

ayak bileklerimizden gerisin geriye

bütün bunlar gereksiz, bilmiyorum sanma

gereksiz ama yalnızlık böyle.

e.c

cennetin tavşan resimleri III.

yirmiiki. yüzyılda gündelik hayat

kahramanımızın charlie chaplin olması

ne değiştirir sanki!

o da bizim gibi, kemikleri odundan

bir ölümlü nihayet!

hal böyleyken, neden

o kadar çok yer ayrılıyor,

anlaşılır gibi değil,

cennetin duvarlarında,

bilbordlarında,

on günlük sakalıyla çekilmiş

"sabıkalı" fotoğraflarına onun?

ve niçin "aranıyor" her yerde?

niçin o kadar çok geçiyor

cehennemden yükselen

neşidelerde adı?

neden o kadar sık rastlanıyor,

ters giyilmiş partal iskarpinleriyle

hayta ayak izlerine

hemen her sayfasında,

cennette tutulan kroniklerin?

ve ne zaman geçecek olsa,

ayak uçlarına basaraktan,

bilinen şaklabanca göz kaş

hareketleriyle chaplin

hatırından, sıradan bir cennetlinin,

melekler de, ölümlüler de niçin

dökülüyorlar öyle,

bağrışıp çığrışarak

kafeslere, parmaklıklara,

camlara salkım salkım?

anlaşılması zor,

o kadar mı olaysız

geçiyor günler;

herkes o kadar mı çok

sıkılıyor cennette!

 

c.k

cennetin tavşan resimleri II.

bundeslade

upuzun ve pek zayıf,

hemen hemen bir deri

bir kemik bedeniyle kafka'dan,

ressam ascher'e,

ermiş sebastian için

çıplak modellik

yapması istenmiş...

"bir deri bir kemik!" diyor,

günlükler'i okurken,

bir melek ötekine:

"ona da bu yakışırdı zaten!

hani daha yaşarken sanki,

bir mısır prensi gibi

mumyalanmaya hazır:

darası alınmış;

yıkanmış, taranmış,

tütsülenmiş...

prag' ın sıkılgan ve çileci

saat kuleleri gibi,

dibinden bakıldıkça, utançtan

eriyen, incelen, uzayan;

ve saydamlaşan bedeni

daha yaşarken sanki

ölüm ve ötesinin

süsleriyle süslenmiş;

ebedi bir güvey

olsun diye, besbelli,

geçkin bakirelere!

ve bir kurban,

izraelin evinden,

intikamcı yahveye...

ve ruhu kahramanımızın...

kenanlı bir yalvacın ağzında

donup kalmış, isyankâr

bir nidayı andıran

keşiş ruhu kafka'nın,

daha yaşarken sanki

bedeninden alınmış;

hohlanmış, parlatılmış;

bohçalara sarılmış

ve ayrı bir sandıkta saklanmış!

ve her gece o sandık

ihtimamla açılmış,

ve her gece o şamdan,

bir suç aleti gibi,

gözlerden gizlenerek

sandıktan çıkarılmış;

fitili temizlenmiş, yakılmış;

ışığında öyküler, romanlar,

kronikler yazılmış;

sonra yine ihtimamla

kundağına sarılmış,

sandığına konulmuş;

ve o sandık mıhlanmış,

mühürlenmiş...

gün doğarken kapıyı

omuzlayıp içeri

girerken günlük hayat,

telaşla karyolanın

altına iteklenmiş."

 

c.k

cennetin tavşan resimleri I.

gecenin saat üçü, zifirî karanlıkta,

bir keşişin yakarışları gibi;

göğe doğru isyanla yükselen

dev boyacı iskeleleri arasında

el feneriyle biri,

acı yonga, misk, terebentin

ve ağır yağlı boya kokan cennetin

tavan resimlerini

iskandil etmektedir.

adamın korkuları vardır,

korkunç teorileri...

ve adam hazırlıksız

yakalanmak istememektedir.

çünkü ona göre,

sabah kalktığımızda şehir
hunların eline düşmüş olabilir

yahut yahudi mahallesinde bir ana,

ruhani çalkantılarla,

haleluyalarla dolu

yeni bir binyıl için

yeni bir mesih

doğurmuş olabilir, mesela.

yine ona göre, her sabah

aklımızı kundağından çıkarıp

gözlerimizi oğuşturarak,

bakmamızı bekleyen

hep aynı aynalardan,

inmemizi bekleyen

hep aynı kapılardan,

geçmemizi bekleyen

hep aynı sokaklardan,

aynı sofalara açılan

aynı odalardan,

aynı masalarda

aynı adamlardan,

aynı adamlarda

aynı oyuklardan,

aynı sahnelerde

aynı oyunlardan,

aynı ayinlerde

aynı dualardan,

aynı lahitlerde

aynı mumyalardan,

geçerek oyula oyula,

geçerek ufala ufala...

...içinde dolaşması,

yıllarca her gece takrarlanan

bir rüya imiş gibi yavan

ve bezdirici

yeryüzü atölyesinden

içeri girdiğimizde...

örtüsünü kaldırıp,

yeni bir gün için

tamamladığı resmin;

bize her gün hep aynı kanavada,

her gün hep aynı manzaranın

kopyası gibi gelen,

ama yine de, günübirlik hayatın

eriyen konturları,

kağşamış figürleri arasında,

işte bir kez daha yeni,

işte bir kez daha büyük

ve mucizevi olanı-yani

cennetin tavan tasvirleri için

seçtiği son detayı-

gösteren ulu ressam,

bu gece tuvalini,

bir tek fırça olsun vurmadan,

bomboş bırakmış olabilir.

ya da resme başlamış,

bir şeyler çiziştirmiş

ama çizdikleri ressamı

apayrı bir zamana;

henüz nebüloz halde

yepyeni bir temaya

götürmüştür de hani,

her şeyi yeni baştan

- burada ve böyle sandığımız,

bildiğimiz,

baş edebildiğimiz-

her şeyi bir kez daha

ekstazla,

boyamak için belki...

üstümüze yanık bir çöl beyazı,

rüyalarımızın yüzeyi gibi kalın

ve kımıldayan

bir yokluk tabakası,

çektikten sonra tutup

fırçasını esirle yıkayıp temizlemiş

ve çengiler, orjiler arasında

bir lütuf çağı için

ışığı, müziği ve şiiri

şöyle bin yıllığına

kaotik bir uykuya

yatırmış olabilir, pekâlâ!

c.k

virginia wolf'un dama taşları

ceplerine çakıl taşlarını doldurup

kendini ouse ırmağı'na atan

ikiz kız kardeşi kader'in...

en diplerine varmak istedin bunu yaparken,

en diplerine

ruhumuzda olup bitenlerin

seni incittiler mi

oyunlara sürdüğün kahramanlar

-ispermeçet mumundan

ya da selüloz hamurundan-

sensiz yaşamayı bilemediler mi,

gösterişli buhranları salyalı esrimeleriyle

hoppalıklarıyla hazımsızlıklarıyla...

yüzleri vardı ruhları vardı,

bedenleri yoktu.

isimleri künyeleri belliydi

-çiçek isimleri gibi-

ama cinsiyetleri yoktu.

ne yapsan hangi kalıba döksen,

hangi boyayı sürsen hangi

eczayı denesen

mucize olmuyordu,

sana benziyorlardı.

ve taşlar vardı daha küçük

taşlar vardı

kaderin dipte çağıldattığı,

belleğin menfezlere doğru ittiği

çığlıklı çıngıraklı

erguvan alabaster ya da safran rengi

kozmik melankoşi serpintileri;

ölümün sert içkisinden başka

hiçbir muhayyilenin eritemediği...

sözcükler... onlar her zaman yetersizdi;

tüy gibi hafıftiler;

mağmanın yüzeyİne çekiyorlardı seni,

katman katman uykunun ve şiirin,

o her şeyi gören körlüğün:

yaratıcı saflığın,

dehanın yüzeyine

ve imgeler...

kanın koşturduğu haber

en uzak yıldıza,

en yalnız meleğe;

düşüncenin çıkardığı muteâl çınlamalar

kafa kemiklerimizde:

kurtların böceklerin kabirde

son kırıntıları sindirip son

vıdı vıdıları deşifre

etmesinden -ve yaşanmış, paylaşılmış

ya da gizlenmiş her şeyin

ama her şeyin bilinmesinden

sonra bile

kemiklerimizde,

kemiklerimizin ununda

duymaya devam edeceğimiz sesler...

sen o hazin sesleri

diyapazon gibi

çınlatarak

çıkarmak istedin

kafa kemiklerimizden.

alçıdan yüzlerimizi,

köpükten tenlerimizi,

kabuklarımızı dikenlerimizi

uyurgezer oyunlarda bırakıp

diplerde çağıldayan

büyük hayat'a

katılmak istedin...

söylenecek söz bırakmadm ardında;

ceplerine çakıl taşlarını doldurup

kendini ouse Irmağı'na atmanın,

o eşsiz dahiyane fınalin

bize düşündürdüklerinden başka...

c.k